Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Objawy takie jak przygnębienie, brak motywacji, unikanie kontaktów z ludźmi i ogólny spadek nastroju bywają często błędnie interpretowane w praktyce. Część osób myli je z fobią, bo wydaje się, że lęk przed spotkaniami z ludźmi to jedno i to samo – ale fobia to zaburzenie lękowe, polegające na silnym, nieadekwatnym strachu przed konkretną sytuacją lub obiektem (np. arachnofobia – przed pająkami, agorafobia – przed otwartą przestrzenią). Tymczasem w depresji problemem nie jest lęk, tylko ogólna utrata energii i chęci do życia. Podobnie padaczka często jest nadużywana jako „wytłumaczenie” zmian zachowania, ale padaczka to schorzenie neurologiczne, objawiające się napadami drgawkowymi czy utratą przytomności, a nie zaburzeniami nastroju czy wycofaniem społecznym. Hipomania z kolei to całkiem inna bajka – to stan podwyższonego nastroju, nadaktywności, często z nadmierną pewnością siebie i energią, czyli zupełne przeciwieństwo tego, co opisano w pytaniu. Pomylenie tych pojęć to dość częsty błąd, zwłaszcza gdy brakuje praktyki w obserwacji pacjentów. W pracy opiekuna niezwykle ważne jest, żeby rozumieć, czym różnią się te zaburzenia, bo od tego zależy kierunek dalszego postępowania. Według wytycznych branżowych, każda zmiana w zachowaniu powinna być dokładnie obserwowana i analizowana w kontekście całościowym – nie można opierać się na pojedynczych objawach, tylko patrzeć całościowo na stan psychiczny i fizyczny podopiecznego. To zdecydowanie pomaga uniknąć błędnej diagnozy i pozwala szybko wdrożyć odpowiednie działania.