Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Największym problemem w przypadku osób po przebytym zawale mięśnia sercowego, a do tego cierpiących na otyłość, jest nie tylko ograniczona wydolność układu krążenia, ale również realne ryzyko przeciążenia stawów, mięśni czy nawrotu problemów sercowo-naczyniowych. Często błędne jest przekonanie, że każda aktywność fizyczna automatycznie przyniesie korzyść. Intensywne wysiłki, takie jak ćwiczenia siłowe na siłowni, gimnastyka poranna o dużej intensywności, chodzenie z kijkami zbyt szybkim tempem czy – tym bardziej – biegi na długie dystanse, mogą prowadzić do nadmiernych przeciążeń i destabilizacji układu sercowo-naczyniowego. Niestety, w praktyce spotyka się sytuacje, gdzie motywacja do szybkiej poprawy sprawności kończy się kontuzją lub nawet zaostrzeniem stanu zdrowia. Najlepsze standardy postępowania (np. wytyczne Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego czy Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego) zalecają, by rehabilitację ruchową po zawale prowadzić stopniowo, zaczynając od najbezpieczniejszych i umiarkowanych form aktywności, jak spacery czy ćwiczenia w wodzie o niskiej intensywności. Propozycje typu intensywne treningi czy biegi są zbyt wymagające na tym etapie rekonwalescencji – mogą podnosić tętno powyżej bezpiecznych granic oraz powodować przeciążenia stawów, szczególnie u osób z nadwagą. Często zapomina się, że nawet z pozoru prosta gimnastyka poranna, jeśli nie jest dostosowana do możliwości chorego, może być ryzykowna. Uważam, że podejście polegające na stopniowym zwiększaniu aktywności, z monitorowaniem stanu zdrowia, to podstawa. Kluczowe jest indywidualne podejście i konsultacja z lekarzem lub rehabilitantem, zamiast pochopnego wdrażania bardziej wymagających form aktywności, które mogą zaszkodzić, zamiast pomóc.