Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób ma tendencję do zamieniania kolejności etapów albo do pomijania niektórych elementów procesu opieki, ale to prowadzi do poważnych błędów praktycznych. Najczęstszy problem leży w rozpoczynaniu od opracowania planu opieki bez wcześniejszej diagnozy. To trochę jakby planować leczenie bez wiedzy, na co ktoś choruje — kompletnie nielogiczne z punktu widzenia zarówno teorii, jak i praktyki pielęgniarskiej. Kluczowe jest, by najpierw zebrać dane i postawić diagnozę, bo to ona determinuje dalsze działania. Zdarza się, że niektórzy myślą, że wystarczy pominąć diagnozę i od razu przejść do działania, ale wtedy często realizuje się zupełnie nietrafione interwencje, a efekty są mizerne. Częstym błędem jest też zamiana miejscami ewaluacji i realizacji planu. Ewaluacja zawsze powinna być na końcu — jej celem jest ocena skuteczności podjętych działań i ewentualna korekta planu. Realizacja bez późniejszej oceny przypomina trochę gotowanie bez sprawdzenia smaku — niby coś się zrobiło, ale nie wiadomo, czy się udało. Spotkałem się też z opinią, że można pominąć diagnozę, jeśli pacjent jest znany i sytuacja wydaje się oczywista. To bardzo mylące, bo nawet znani pacjenci mogą mieć nowe potrzeby opiekuńcze. Podsumowując, każda nieprawidłowa kolejność lub pominięcie któregoś z elementów prowadzi do chaotycznej i nieskutecznej opieki. Branżowe standardy (np. ICN, polskie towarzystwa pielęgniarskie) jasno precyzują ten proces — diagnoza, plan, realizacja, ewaluacja. Z własnego doświadczenia wiem, że tylko tak przemyślany proces ma sens i naprawdę działa.