Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

W przypadku opieki nad osobą w żałobie, często pojawia się pokusa, żeby od razu podejmować głębokie rozmowy na temat stanu psychicznego albo wdrażać jakieś formalne wywiady czy – co gorsza – psychoterapię. To jednak nie są najlepsze rozwiązania dla opiekunki. Dyskutowanie z podopiecznym na tematy związane z jego stanem psychicznym może być odebrane jako zbyt nachalne lub wręcz ocenianie. Wiele osób w żałobie potrzebuje, by ktoś po prostu z nimi był, a niekoniecznie analizował ich emocje jak w gabinecie terapeuty. Z drugiej strony przeprowadzanie wywiadów na temat samopoczucia brzmi bardzo profesjonalnie, ale w praktyce takie działania mogą zwiększyć poczucie osamotnienia czy nawet wzbudzić nieufność, bo są zbyt formalne i przypominają badanie, a nie prawdziwą, ludzką rozmowę. Często obserwuję, że opiekunki, chcąc dobrze, próbują czegoś więcej niż potrzeba, a to może wręcz zaszkodzić. Z kolei przeprowadzanie zajęć psychoterapeutycznych jest już wyraźnym błędem – wymaga odpowiednich kwalifikacji i jest zarezerwowane dla psychologów lub terapeutów, a nie opiekunów. To typowy przykład mylenia własnych kompetencji. Podstawowy błąd myślowy polega tu na przekonaniu, że wsparcie psychiczne musi być bardzo formalne lub specjalistyczne, a nie jest to prawdą. Dobre praktyki branżowe uczą, że największą wartość przynoszą zwyczajne rozmowy, obecność i empatia. Czasem wystarczy zwykłe, codzienne zainteresowanie, żeby człowiek poczuł się mniej samotny. Istotą pracy opiekuna jest towarzyszenie, a nie terapia czy diagnoza. Warto o tym pamiętać, bo taka postawa jest zgodna z etyką zawodową i standardami pracy w opiece długoterminowej.