Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób podchodzi do tematu niepełnosprawności przez pryzmat pojedynczych sprzętów lub akcesoriów, które wydają się pomocne, ale w praktyce nie zawsze rozwiązują te najważniejsze bariery. Przykład: łóżko z materacem przeciwodleżynowym czy krzesło sanitarne to raczej sprzęty związane z opieką długoterminową i profilaktyką odleżyn, a nie codziennym funkcjonowaniem w przestrzeni domowej. One są ważne w określonych przypadkach, ale nie wpływają bezpośrednio na samodzielność i mobilność w mieszkaniu. Z kolei łatwoślizgi i poręcze montowane na klatce schodowej mogą się przydać, ale jeżeli osoba porusza się wyłącznie na wózku, to schody i tak stanowią poważną przeszkodę – nawet najlepsze poręcze nie rozwiążą problemu barier architektonicznych. Balkonik to sprzęt, który pomaga osobom z zaburzeniami równowagi lub niewielkim niedowładem, ale przy całkowitym niedowładzie kończyn dolnych jest po prostu nieprzydatny – osoby na wózku nie mogą go użyć. Częstym błędem jest bagatelizowanie znaczenia architektury mieszkania: szerokość drzwi, progi, dostępność łazienki są absolutnie kluczowe. Jeśli nie zadba się o takie elementy, nawet najlepszy sprzęt pielęgnacyjny nie zapewni niezależności. W branży opiekuńczej i rehabilitacyjnej od lat kładzie się nacisk na usuwanie barier, czyli właśnie progów, zwężonych przejść i brak uchwytów w kluczowych miejscach. Standardy dostępności jasno określają, że to podstawa, a reszta to dopiero kolejne etapy dostosowywania otoczenia. Moim zdaniem, cała sztuka polega na tym, żeby nie skupiać się wyłącznie na sprzęcie medycznym, tylko patrzeć szerzej – na otoczenie, poruszanie się i codzienne czynności, które osoba chce wykonywać samodzielnie.