Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

W praktyce opieki środowiskowej często spotykam się z różnymi sposobami asekuracji osób z zaburzeniami równowagi, ale niestety wiele z nich wynika raczej z nawyków niż z faktycznych standardów opieki. Na przykład, chodzenie za podopieczną może wydawać się logiczne, bo wtedy 'czuwamy' nad nią, ale w rzeczywistości nie daje to możliwości szybkiej reakcji w razie utraty równowagi – zanim zareagujemy, osoba może już się przewrócić. Z kolei chodzenie przed podopieczną blokuje jej widoczność i może ją zdezorientować, a także ogranicza jej samodzielność, bo zamiast wspierać, raczej przeszkadzamy. Przytrzymywanie za bark to już w ogóle nie najlepszy pomysł – nie dość, że jest to dla podopiecznej dość niewygodne i może być nawet bolesne, to jeszcze zaburza jej równowagę i wymusza nienaturalną pozycję ciała. Często spotykam się z przekonaniem, że takie 'mocne' trzymanie zapewni bezpieczeństwo, ale w rzeczywistości można w ten sposób łatwo przewrócić osobę lub nawet jej zaszkodzić. Niestety, te błędne strategie wynikają nieraz z braku wiedzy lub zbyt dużego pośpiechu. Standardowa i najbezpieczniejsza praktyka branżowa to podtrzymywanie kończyny górnej, najlepiej po tej stronie, gdzie osoba sama czuje się słabiej. Dzięki temu asekuracja nie ogranicza swobody ruchów i pozwala zachować poczucie samodzielności, a w razie potrzeby umożliwia szybkie wsparcie. Warto zawsze pamiętać, że kluczem jest nie tylko bezpieczeństwo, ale też komfort psychiczny i fizyczny podopiecznej. Osoby starsze często lepiej reagują na delikatne wsparcie niż na zbytnią kontrolę. Jeśli opiekunka wybiera inne metody, może nieświadomie narażać podopieczną na dodatkowe ryzyko upadku lub urazów. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty daje połączenie wiedzy teoretycznej i praktycznego, empatycznego podejścia do każdej osoby.