Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Podopieczna zdiagnozowana z stwardnieniem rozsianym zaprzestała kontaktów z przyjaciółmi oraz nie wierzy w efektywność rehabilitacji. W tym przypadku opiekunka powinna wziąć pod uwagę w planie pomocy
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Udział podopiecznej w grupie wsparcia jest kluczowym elementem w planie pomocy, szczególnie dla osób cierpiących na stwardnienie rozsiane, które mogą zmagać się z poczuciem izolacji i brakiem wsparcia społecznego. Grupy wsparcia oferują nie tylko możliwość dzielenia się doświadczeniami, ale także pomagają w nawiązywaniu nowych kontaktów. Poprzez interakcje z osobami znajdującymi się w podobnej sytuacji, podopieczna może zyskać nowe perspektywy na swoją chorobę oraz motywację do działania. Takie grupy często prowadzone są przez specjalistów, co zapewnia dodatkowe wsparcie terapeutyczne. Przykłady dobrych praktyk obejmują programy, które łączą terapię zajęciową z grupami wsparcia, co może zwiększyć skuteczność rehabilitacji. Warto również zauważyć, że uczestnictwo w takich grupach może pomóc w budowaniu poczucia przynależności oraz poprawić ogólne samopoczucie psychiczne, co jest niezwykle istotne w przypadku osób z przewlekłymi chorobami.
Wizyty u lekarza psychiatry, spotkania w klubie osiedlowym oraz organizowanie spotkań towarzyskich mogą się wydawać pomocne, jednak nie adresują bezpośrednio kluczowych potrzeb podopiecznej chorej na stwardnienie rozsiane. Wizyty u psychiatry, chociaż mogą być istotne w sytuacjach towarzyszących depresji czy lękom, nie rozwiązują problemu izolacji społecznej, z jakim zmaga się podopieczna. Brak kontaktów ze znajomymi i niewiara w rehabilitację wymagają bardziej złożonego podejścia, a nie tylko jednorazowej interwencji medycznej. Spotkania w klubie osiedlowym mogą być interesujące, ale często nie są dostosowane do specyficznych potrzeb osób z przewlekłymi chorobami, a ich uczestnictwo niekoniecznie wiąże się z nawiązywaniem głębszych relacji. Organizowanie spotkań towarzyskich, mimo że ma na celu integrację, nie zaspokaja potrzeb emocjonalnych oraz psychologicznych związanych z chorobą. Kluczowe w tej sytuacji jest stworzenie przestrzeni, w której podopieczna może dzielić się swoimi doświadczeniami i uzyskać wsparcie od osób, które naprawdę rozumieją jej sytuację. Dlatego niezwykle istotne jest, aby priorytetowo traktować udział w grupie wsparcia, co jest zgodne z aktualnymi standardami i najlepszymi praktykami w opiece nad osobami z przewlekłymi schorzeniami.