Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Sporo osób myśli, że najważniejsze jest natychmiastowe skierowanie chorego do lekarza psychiatry, zwłaszcza gdy pojawiają się objawy obniżonego nastroju czy rezygnacji. W praktyce jednak automatyczne odsyłanie do psychiatry bez wcześniejszego wsparcia psychospołecznego może pogłębić poczucie wykluczenia i sprawić, że podopieczna poczuje się bardziej jak pacjent z poważnymi zaburzeniami psychicznymi, niż osoba przechodząca trudny etap adaptacji do choroby. Oczywiście, konsultacja psychiatryczna bywa niezbędna przy objawach depresji czy zaburzeń lękowych, ale nie jest pierwszym krokiem w takim przypadku. Z kolei organizowanie spotkań towarzyskich czy wysyłanie osoby chorej do klubu osiedlowego wydaje się dobrym pomysłem, jednak często kończy się fiaskiem – podopieczni nie odnajdują się wśród zdrowych rówieśników, nie czują zrozumienia, a wręcz mogą czuć się jeszcze bardziej wyobcowani. To błąd myślowy polegający na zakładaniu, że każda aktywność społeczna ma jednakowe znaczenie terapeutyczne, podczas gdy kluczowe jest poczucie wspólnoty i identyfikacji z grupą osób z podobnymi doświadczeniami. Dobre praktyki branżowe zalecają, aby rozpoczynać od wsparcia w ramach grup samopomocowych lub tematycznych, zanim wprowadzi się inne formy aktywności społecznej. Takie podejście zapewnia lepsze rezultaty psychologiczne i motywacyjne, bo uczestnik nie czuje się anonimowy i niezrozumiany. Moim zdaniem, warto pamiętać, że w pracy z osobami przewlekle chorymi liczy się nie sam kontakt z ludźmi, ale właśnie jego jakość i dopasowanie do specyfiki problemów danej osoby.