Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Pacjentka przeszła dużą operację brzuszną. W planie działań rehabilitacyjnych w celu zapobiegania powikłaniom związanym z długotrwałym leżeniem, opiekunka środowiskowa powinna wziąć pod uwagę
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Gimnastyka oddechowa jest kluczowym elementem w zapobieganiu powikłaniom po operacjach brzusznych, szczególnie w kontekście długotrwałego leżenia pacjentów. Po rozległych operacjach brzusznych pacjenci są narażeni na ryzyko rozwoju powikłań, takich jak zapalenie płuc czy zatorowość płucna, które mogą być wywołane zmniejszoną aktywnością ruchową oraz ograniczeniem wentylacji płuc. Gimnastyka oddechowa polega na wykonywaniu odpowiednich ćwiczeń, które mają na celu poprawę wentylacji płuc, zwiększenie pojemności płucnej oraz ułatwienie odkrztuszania wydzieliny. Przykłady ćwiczeń obejmują głębokie wdechy, wydychane przez zaciśnięte usta oraz oddechy przeponowe. Systematyczne wprowadzanie gimnastyki oddechowej w program rehabilitacji nie tylko wspiera procesy regeneracyjne, ale również minimalizuje ryzyko powikłań, co jest zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem publicznym oraz dobrymi praktykami w opiece zdrowotnej.
Ćwiczenia redresyjne, ćwiczenia mięśni brzucha oraz drenaż ułożeniowy, choć mogą być użyteczne w kontekście rehabilitacji pacjentów, nie są odpowiednie do bezpośredniej profilaktyki powikłań wynikających z długotrwałego leżenia po operacji brzusznej. Ćwiczenia redresyjne, które mają na celu poprawę postawy ciała i mobilność stawów, mogą być stosowane w późniejszych etapach rehabilitacji, ale nie są priorytetowe w kontekście zapobiegania powikłaniom oddechowym. Ćwiczenia mięśni brzucha w początkowej fazie pooperacyjnej mogą destabilizować ranę operacyjną oraz zwiększać ryzyko bólu i dyskomfortu, co może prowadzić do unikania aktywności oddechowej, a tym samym zwiększać ryzyko powikłań. Drenaż ułożeniowy, który ma na celu wspomaganie usuwania wydzieliny z dróg oddechowych, również może być stosowany, ale jest to metoda bardziej zaawansowana, wymagająca oceny klinicznej i zastosowania w przypadkach z już występującą niewydolnością oddechową. Powszechnym błędem jest przekonanie, że wszystkie te metody są równorzędne w kontekście prewencji powikłań oddechowych, co nie znajduje potwierdzenia w aktualnych standardach rehabilitacyjnych i może prowadzić do zwiększonego ryzyka powikłań pooperacyjnych.