Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

To pytanie odnosi się do rozpoznania najważniejszej, w danym przypadku, niezaspokojonej potrzeby człowieka według hierarchii Maslowa i zasad funkcjonowania opieki społecznej. Wskazanie potrzeby uznania jest dość częstym błędem – wiele osób utożsamia brak kontaktów z poczuciem niedocenienia, ale w opisywanej sytuacji kluczowa jest samotność, a nie brak szacunku czy prestiżu. Potrzeba uznania uaktywnia się zwykle wtedy, gdy już mamy zabezpieczone relacje społeczne, a tu ewidentnie tego podstawowego etapu brakuje. Samorealizacja natomiast dotyczy wyższych poziomów rozwoju osobistego i realizowania własnych ambicji i celów, które w przypadku osoby pozbawionej bliskich relacji schodzą zazwyczaj na dalszy plan. Bez poczucia przynależności trudno myśleć o spełnianiu się i rozwijaniu swoich talentów czy pasji. Podobnie z rozwojem osobistym – choć to wartościowe dążenie, wymaga ono wcześniejszego zaspokojenia potrzeb społecznych, relacyjnych. Typowym błędem poznawczym jest tu mylenie potrzeb wyższego rzędu z tymi bardziej podstawowymi – ludzie często sądzą, że można „przeskoczyć” samotność, koncentrując się na własnych celach, ale niestety w praktyce efekty takiego podejścia są krótkotrwałe. Standardy branżowe oraz wytyczne dla opiekunów wskazują jasno, że w pierwszej kolejności należy zadbać o wsparcie w budowaniu relacji i poczucia przynależności, bo to podstawa zarówno dla zdrowia psychicznego, jak i funkcjonowania społecznego. To dlatego w przypadku takich osób tak ważne jest rozpoznanie deficytu w obszarze więzi międzyludzkich i wdrożenie rozwiązań, które pomogą odbudować sieć wsparcia społecznego.