Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wybór innej niż ergoterapia formy terapii w opisywanym przypadku niestety nie do końca odpowiada faktycznym potrzebom osoby po udarze, która pragnie powrotu do samodzielności w codziennych czynnościach. Silwoterapia, chociaż bazuje na korzystnym wpływie obcowania z przyrodą – zwłaszcza wśród drzew – raczej nie uczy praktycznych umiejętności dnia codziennego. Kontakt z naturą może poprawić samopoczucie psychiczne, zmniejszać stres czy sprzyjać relaksowi, ale nie przekłada się bezpośrednio na zwiększenie samodzielności w domowych obowiązkach. Z kolei talasoterapia, czyli leczenie z użyciem morskiego klimatu, wody i soli, świetnie sprawdza się w kontekście problemów dermatologicznych, reumatologicznych czy ogólnej rekonwalescencji, natomiast w warunkach domowych jest praktycznie nieosiągalna i nie rozwija umiejętności praktycznych, potrzebnych w codziennym funkcjonowaniu po udarze. Dogoterapia, czyli terapia z udziałem psa, bywa czasami dodatkowym wsparciem w rehabilitacji psychicznej czy integracji społecznej – co oczywiście jest bardzo wartościowe – ale w tej konkretnej sytuacji nie zastępuje ćwiczenia codziennych czynności czy samodzielności w domu. Bardzo łatwo popełnić błąd myślowy, skupiając się na ogólnym poprawianiu nastroju lub sprawności fizycznej, a pomijając kluczowy aspekt, czyli praktyczne usprawnianie życia codziennego. Standardy pracy z osobami po udarze jasno wskazują, że to właśnie działania skoncentrowane na utrzymaniu lub przywracaniu niezależności są najważniejsze dla ich jakości życia. Bezpośrednie ćwiczenie umiejętności takich jak gotowanie, sprzątanie czy samoobsługa jest tym, co umożliwia powrót do normalności. Pozostałe metody mają charakter raczej komplementarny i nie powinny być stawiane na pierwszym planie w procesie rehabilitacji funkcjonalnej.