Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

W tej sytuacji bardzo łatwo się pomylić, bo objawy psychiczne bywają zawiłe i trudno je na pierwszy rzut oka rozróżnić. Gdy ktoś powtarza, że jest szpiegowany przez mafię, niektórzy mogą błędnie uznać, że to halucynacje psychiczne, czyli omamy. Ale halucynacje dotyczą wrażeń zmysłowych – na przykład ktoś słyszy głosy, widzi coś, czego nie ma, czuje dziwne smaki. Tutaj mamy jednak do czynienia z przekonaniem, a nie fałszywym doznaniem zmysłowym. Podobnie rzecz ma się z omamami imperatywnymi – to szczególny rodzaj halucynacji słuchowych, gdzie głosy każą coś zrobić, wydają rozkazy. U naszej podopiecznej nie występuje nakaz działania, jedynie wiara w bycie śledzoną. Kolejnym często mylonym pojęciem są urojenia nihilistyczne. To zaburzenie polega na przekonaniu, że nic nie istnieje, albo że ciało/świat się rozpada. Przykład: pacjent twierdzi, że nie ma własnych organów albo że świat się już skończył – zupełnie inny profil niż urojenia prześladowcze. Typowym błędem jest mylenie urojeń z omamami, bo oba te objawy występują w psychotycznych zaburzeniach, ale mają inną naturę: omamy to zaburzenia odbioru bodźców, a urojenia to błędne przekonania niepoddające się korekcie. W praktyce, gdy spotkamy się z powtarzającymi się, nierealistycznymi oskarżeniami lub lękiem przed prześladowaniem bez dowodów, powinniśmy rozważać urojenia, nie halucynacje. To ważne, bo różni się też sposób postępowania i wsparcia. Lepiej nie wdawać się w spory czy przekonywanie, bo to tylko pogłębia poczucie osamotnienia chorego. Trzeba pamiętać o empatii i konsultacjach z profesjonalistami – to podstawa w pracy opiekuńczej i medycznej.