Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Myśląc o tej sytuacji, łatwo pomylić symptomy smutku czy przygnębienia z innymi problemami, na przykład trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych albo nawet zaburzeniami intelektualnymi. Jednak kluczowe jest tutaj to, że podopieczna wyraźnie ożywia się w obecności konkretnych osób – czyli nie chodzi o to, że nie umie rozmawiać czy nie lubi ludzi, tylko raczej o to, że na co dzień brakuje jej takich kontaktów. To nie są typowe objawy problemów z komunikacją, bo wtedy reakcja na obecność innych byłaby raczej nerwowa, wycofana albo nieadekwatna. Widać, że towarzystwo ma na nią pozytywny wpływ, co przeczy tezie o problemach w sferze intelektualnej – takie osoby często nie reagują w sposób wyraźny na zmiany w otoczeniu. Podobnie, potrzeba samorealizacji leży wyżej w hierarchii Maslowa i zazwyczaj zaczyna być istotna dopiero wtedy, gdy są zaspokojone bardziej podstawowe potrzeby: bezpieczeństwa czy właśnie przynależności. W praktyce opiekuńczej częstym błędem jest nadmierne skupianie się na aktywizacji intelektualnej lub samorealizacji, gdy podopieczny zwyczajnie potrzebuje częstszych kontaktów z innymi. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że bardzo dużo osób myli te pojęcia, bo objawy mogą wydawać się podobne, ale ich przyczyny są zupełnie inne. Dobre praktyki branżowe podkreślają, by zawsze patrzeć całościowo na potrzeby człowieka i nie pomijać tak podstawowych aspektów jak relacje społeczne, nawet jeśli wydają się oczywiste. To właśnie one bardzo często warunkują ogólne samopoczucie psychiczne i fizyczne osoby starszej.