Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Osoba pod opieką ma trudności w relacjach z sąsiadami oraz najbliższą rodziną. Aby poprawić te kontakty społeczne, opiekunka powinna zaproponować mu
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Trening interpersonalny to forma wsparcia, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, budowaniu relacji oraz rozwiązywaniu konfliktów. W przypadku podopiecznego z zaburzonymi relacjami z sąsiadami i członkami rodziny, trening ten może być kluczowym narzędziem. Poprzez różne ćwiczenia, takie jak symulacje sytuacji życiowych, podopieczny ma okazję praktykować umiejętności asertywności, empatii oraz aktywnego słuchania. Przykładowo, uczestnicząc w warsztatach, może nauczyć się, jak wyrażać swoje potrzeby oraz jak reagować na potrzeby innych, co przyczyni się do poprawy relacji. Te umiejętności są zgodne z podejściem person-centered care, które kładzie nacisk na indywidualne potrzeby i wartości osób, z którymi pracujemy. W rezultacie, trening interpersonalny nie tylko wspiera podopiecznego w nawiązywaniu pozytywnych relacji, ale także zwiększa jego pewność siebie oraz umiejętność rozwiązywania konfliktów, co jest niezbędne w codziennym życiu społecznym.
Wybór metod terapeutycznych opartych na treningu autogennym Schulza, hortikuloterapii czy estetoterapii w kontekście poprawy relacji społecznych nie jest adekwatny do sytuacji podopiecznego. Trening autogenny Schulza jest techniką relaksacyjną, która ma na celu redukcję stresu oraz poprawę samopoczucia poprzez samodzielne wprowadzenie w stan relaksu. Choć może być korzystny w redukcji napięcia, nie dostarcza podopiecznemu narzędzi do skutecznej komunikacji i budowania relacji. Hortikuloterapia, czyli terapia ogrodowa, skupia się na wykorzystaniu pracy w ogrodzie jako formy terapii. Choć ma wiele korzyści zdrowotnych, nie jest skoncentrowana na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych, a raczej na poprawie stanu zdrowia psychofizycznego poprzez kontakt z naturą. Estetoterapia, z kolei, odnosi się do terapii sztuką, która może wspierać ekspresję emocjonalną, ale nie skupia się bezpośrednio na umiejętnościach społecznych. W kontekście podopiecznego, który ma problemy z relacjami społecznymi, wybór tych metod jest nieodpowiedni, ponieważ nie oferują one praktycznych narzędzi ani strategii do poprawy komunikacji i interakcji z innymi. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każda forma terapii może być uniwersalnie zastosowana do wszystkich problemów, co w rzeczywistości wymaga indywidualizacji podejścia terapeutycznego, zgodnego z potrzebami konkretnej osoby.