Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Podopieczny ma zaburzone relacje z sąsiadami i członkami najbliższej rodziny. W celu poprawy relacji społecznych opiekunka powinna zaproponować mu
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Trening interpersonalny to forma wsparcia, która koncentruje się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, budowaniu relacji oraz rozwiązywaniu konfliktów. W przypadku podopiecznego z zaburzonymi relacjami z sąsiadami i członkami rodziny, trening ten może być kluczowym narzędziem. Poprzez różne ćwiczenia, takie jak symulacje sytuacji życiowych, podopieczny ma okazję praktykować umiejętności asertywności, empatii oraz aktywnego słuchania. Przykładowo, uczestnicząc w warsztatach, może nauczyć się, jak wyrażać swoje potrzeby oraz jak reagować na potrzeby innych, co przyczyni się do poprawy relacji. Te umiejętności są zgodne z podejściem person-centered care, które kładzie nacisk na indywidualne potrzeby i wartości osób, z którymi pracujemy. W rezultacie, trening interpersonalny nie tylko wspiera podopiecznego w nawiązywaniu pozytywnych relacji, ale także zwiększa jego pewność siebie oraz umiejętność rozwiązywania konfliktów, co jest niezbędne w codziennym życiu społecznym.
Wybór metod terapeutycznych opartych na treningu autogennym Schulza, hortikuloterapii czy estetoterapii w kontekście poprawy relacji społecznych nie jest adekwatny do sytuacji podopiecznego. Trening autogenny Schulza jest techniką relaksacyjną, która ma na celu redukcję stresu oraz poprawę samopoczucia poprzez samodzielne wprowadzenie w stan relaksu. Choć może być korzystny w redukcji napięcia, nie dostarcza podopiecznemu narzędzi do skutecznej komunikacji i budowania relacji. Hortikuloterapia, czyli terapia ogrodowa, skupia się na wykorzystaniu pracy w ogrodzie jako formy terapii. Choć ma wiele korzyści zdrowotnych, nie jest skoncentrowana na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych, a raczej na poprawie stanu zdrowia psychofizycznego poprzez kontakt z naturą. Estetoterapia, z kolei, odnosi się do terapii sztuką, która może wspierać ekspresję emocjonalną, ale nie skupia się bezpośrednio na umiejętnościach społecznych. W kontekście podopiecznego, który ma problemy z relacjami społecznymi, wybór tych metod jest nieodpowiedni, ponieważ nie oferują one praktycznych narzędzi ani strategii do poprawy komunikacji i interakcji z innymi. Typowym błędem myślowym jest założenie, że każda forma terapii może być uniwersalnie zastosowana do wszystkich problemów, co w rzeczywistości wymaga indywidualizacji podejścia terapeutycznego, zgodnego z potrzebami konkretnej osoby.