Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Pacjent przeszedł udar niedokrwienny lewej strony mózgu. W wyniku tego doszło do uszkodzenia ośrodka mowy, skutkującego afazją ruchową. Jaki sposób komunikacji z pacjentem będzie najbardziej efektywny?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Zadawanie krótkich pytań, na które podopieczny może odpowiedzieć krótkimi wyrazami, jest najskuteczniejszym sposobem komunikacji z osobami, które doświadczyły afazji ruchowej, tak jak w przypadku podopiecznego po udarze niedokrwiennym lewej półkuli mózgu. Afazja ruchowa, znana również jako afazja Broca, charakteryzuje się trudnościami w formułowaniu płynnych wypowiedzi, podczas gdy rozumienie mowy pozostaje względnie zachowane. Krótkie pytania zmniejszają obciążenie poznawcze, dając pacjentowi możliwość skupienia się na odpowiedziach, a nie na skomplikowanej strukturze gramatycznej. Przykładem może być pytanie: „Czy chcesz wodę?”, na które można odpowiedzieć krótko „tak” lub „nie”. Taki styl komunikacji jest zgodny z aktualnymi standardami terapii osób z afazją, które zalecają dostosowanie języka do możliwości pacjenta, co zwiększa ich poczucie sukcesu i motywację do dalszej interakcji. W praktyce terapeutycznej, zwłaszcza w rehabilitacji neurologicznej, ważne jest budowanie pozytywnej relacji i wsparcia, co może być osiągnięte poprzez jasną i zrozumiałą komunikację.
Zadawanie złożonych pytań, które wymagają od podopiecznego odpowiedzi pełnymi zdaniami, w sytuacji afazji ruchowej jest niewłaściwym podejściem, ponieważ może prowadzić do frustracji i poczucia bezsilności u pacjenta. Osoby z tym rodzajem afazji mają trudności z produkcją mowy, co oznacza, że złożone pytania generują dodatkowy stres i obciążenie poznawcze, co w efekcie utrudnia skuteczną komunikację. Zamiast tego, na przykład pytanie o ulubiony kolor, które wymaga długiej odpowiedzi, może zniechęcić podopiecznego, co jest sprzeczne z celami rehabilitacyjnymi. Podobnie, stosowanie tylko komunikacji niewerbalnej, choć może być pomocne w niektórych kontekstach, nie zastępuje potrzeby werbalnej interakcji, szczególnie gdy pacjent ma zachowaną zdolność rozumienia mowy. Z kolei podpowiadanie i ponaglanie przy wypowiadaniu krótkich słów mogą prowadzić do nieprzyjemnych sytuacji, gdzie pacjent czuje się zmuszony do mówienia, co może pogłębiać uczucie niepewności oraz obniżać jego motywację. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest dostosowanie poziomu trudności komunikacji do indywidualnych możliwości pacjenta, a nie zmuszanie go do formułowania złożonych wypowiedzi, co jest zgodne z podejściem zorientowanym na pacjenta oraz najlepszymi praktykami w terapii afazji.