Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Pytanie dotyczy bardzo konkretnej sytuacji, w której podopieczny stracił możliwość angażowania się w dotychczasowe ulubione aktywności: pracę w ogrodzie, jazdę rowerem, żeglowanie. Częstym błędem jest mylenie utraty tych możliwości z brakiem autonomii, poczucia stabilności czy akceptacji, choć na pierwszy rzut oka wydaje się to uzasadnione. Autonomia to niezależność w codziennych decyzjach oraz możliwość samodzielnego funkcjonowania na miarę możliwości – w opisywanym przypadku podopieczny nadal korzysta z chodzika, co oznacza, że częściowa autonomia została zachowana, bo nie jest całkowicie uzależniony od innych. Stabilność z kolei dotyczy poczucia bezpieczeństwa, przewidywalności i stałości warunków życia – nic w opisie nie wskazuje na istotne zagrożenie tej potrzeby. Akceptacja oznacza poczucie bycia przyjętym przez otoczenie, rodzinę, znajomych – także tutaj brak przesłanek, by sądzić, że ta potrzeba została naruszona. Natomiast niezaspokojona została potrzeba samorealizacji, czyli możliwość rozwijania siebie, pasji, zainteresowań. To, że podopieczny nie może już uczestniczyć w ukochanych regatach czy uprawiać działki, jest typowym przykładem frustracji na tym właśnie poziomie potrzeb. Częsty błąd polega na skupieniu się wyłącznie na podstawowych potrzebach fizycznych lub emocjonalnych, a tymczasem w opiece długoterminowej równie ważne jest zaspokajanie potrzeb wyższych – pozwala to utrzymać motywację i sens życia mimo ograniczeń. Z mojego doświadczenia wynika, że zaniedbanie tej sfery może prowadzić do obniżenia samopoczucia psychicznego, a nawet depresji. Warto o tym pamiętać, analizując podobne przypadki.