Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób zakłada, że w sytuacji opisanej w pytaniu kluczowa jest praca z indywidualnym przypadkiem, jednak takie podejście polega głównie na koncentracji na jednej osobie i jej osobistych problemach – to bardziej klasyczna pomoc socjalna typu casework, która nie angażuje szerzej środowiska. Często myślimy, że wystarczy zająć się samym podopiecznym, tymczasem w tej historii opiekunka poszła o krok dalej i zaktywizowała otoczenie. Kolejny trop to praca z grupą, która rzeczywiście bywa skuteczna w przypadku seniorów, ale zasadniczo polega na pracy wewnątrz już istniejącej grupy (np. prowadzenie zajęć w klubie seniora, warsztatów), a nie na uruchamianiu nowych form wsparcia w środowisku. Gdyby opiekunka zorganizowała terapię grupową czy warsztat dla podopiecznych, wtedy można by mówić o pracy z grupą, ale tu tego nie było. Trzeci błędny trop to projekt socjalny – to narzędzie o szerszym zasięgu, zazwyczaj zakładające realizację większych, zaplanowanych działań, najczęściej finansowanych z zewnętrznych środków, mających określone cele i harmonogram. W tej sytuacji działania opiekunki były konkretne i skierowane stricte na aktywizację środowiska, a nie na wdrożenie rozbudowanego projektu. Z mojego doświadczenia wynika, że mylenie tych pojęć bierze się z ogólnego zbieżnego celu, jakim jest poprawa jakości życia podopiecznego, jednak metody pracy w każdym przypadku skupiają się na różnych płaszczyznach – praca z przypadkiem i grupą to raczej działania na poziomie jednostki lub grupy, projekt socjalny to szeroko zakrojona inicjatywa, a organizowanie środowiska polega na budowaniu i aktywizowaniu sieci wsparcia w otoczeniu osoby potrzebującej. W praktyce, nieumiejętne rozróżnianie tych pojęć może prowadzić do wybierania niewłaściwych narzędzi wsparcia i przez to ograniczać skuteczność pracy socjalnej.