Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Pacjentem opiekunki jest leśnik, który po urazie kręgosłupa przez długi czas pozostawał unieruchomiony w łóżku. Obecnie posiada na tyle dużo sił, że jest w stanie siedzieć. Otrzymał właśnie wózek inwalidzki. Która z wymienionych metod terapii zajęciowej może być dla niego szczególnie interesująca?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Silwoterapia, będąca formą terapii zajęciowej, odnosi się do korzystania z zasobów lasu oraz aktywności związanych z naturą, co jest szczególnie atrakcyjne dla podopiecznego, który ma doświadczenie w pracy jako leśnik. Użytkowanie wózka inwalidzkiego nie wyklucza uczestnictwa w tego typu aktywności, która może obejmować m.in. spacery w lesie, naukę o florze i faunie, a także prace związane z pielęgnacją przyrody. Silwoterapia sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale także poprawie stanu psychicznego, co jest niezwykle istotne w procesie powrotu do zdrowia po urazie. Przykłady zastosowania tej metody mogą obejmować organizację grupowych wypraw do lasu, zajęcia z identyfikacji roślin i zwierząt, a także warsztaty dotyczące ekologii. Takie działania integrują osobę z otoczeniem, przyczyniając się do rozwijania umiejętności społecznych i odczuwania przynależności do grupy. Warto również dodać, że silwoterapia jest zgodna z obowiązującymi standardami terapii zajęciowej, które promują aktywne uczestnictwo w naturze jako sposób na poprawę jakości życia pacjentów.
Chory na kręgosłup, który długo był unieruchomiony, może mieć trudności z powrotem do aktywności fizycznej, przez co odpowiedzi takie jak biblioterapia, choreoterapia czy plastykoterapia mogą wydawać się atrakcyjne, ale nie są one najbardziej właściwe w kontekście jego doświadczeń i preferencji. Biblioterapia, mimo że oferuje korzyści psychiczne, nie zapewnia fizycznego kontaktu z naturą, co jest kluczowe dla osoby, która całe życie była związana z leśnictwem. Tego rodzaju terapia skupia się głównie na wykorzystaniu literatury w celu wsparcia emocjonalnego i psychologicznego, co może być niewystarczające w przypadku tej konkretnej osoby. Choreoterapia, z drugiej strony, angażuje ruch i taniec, co może być ograniczone ze względu na stan zdrowia pacjenta, a także wymaga znacznej sprawności fizycznej, której osoba może jeszcze nie mieć. Plastykoterapia, choć kreatywna i wspierająca ekspresję artystyczną, nie odnosi się do potrzeby powrotu do aktywności w plenerze i nie wykorzystuje potencjału, jaki daje otoczenie leśne. W każdym z tych przypadków występuje problem z ich praktycznym zastosowaniem w rehabilitacji osoby, która powinna skupić się na metodach terapeutycznych wzmacniających jej więź z naturą, co silwoterapia niewątpliwie oferuje. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że terapia zajęciowa może przybrać formę jedynie aktywności intelektualnych lub artystycznych, podczas gdy w przypadku pacjentów z konkretnymi doświadczeniami życiowymi kluczowe jest uwzględnienie ich pasji i przeszłości zawodowej w procesie rehabilitacji.