Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Tutaj często pojawia się problem z rozróżnieniem kategorii potrzeb – i nic dziwnego, bo sama hierarchia Maslowa czy inne klasyfikacje psychologiczne bywają trochę zagmatwane. Potrzeba bezpieczeństwa, choć bardzo ważna, odnosi się głównie do stabilności życiowej, ochrony przed zagrożeniami, pewności finansowej czy zdrowotnej. To nie oznacza jednak bezpośrednio dążenia do ruchu – co najwyżej pośrednio, np. w kontekście ucieczki przed niebezpieczeństwem, ale to już zupełnie inny temat. Przynależność natomiast dotyczy potrzeb emocjonalnych, relacji społecznych, akceptacji w grupie – tutaj motywacją jest raczej chęć bycia częścią zespołu niż jakakolwiek aktywność fizyczna sama w sobie. Z kolei samorealizacja to poziom bardzo zaawansowany – chodzi o rozwijanie swoich talentów, pasji, osiąganie celów duchowych czy kreatywnych – a nie o zaspokajanie podstawowych potrzeb biologicznych. Wielu uczniów myli te pojęcia, bo słowo „ruch” może kojarzyć się z aktywnością społeczną albo realizacją hobby, ale technicznie rzecz biorąc potrzeba ruchu jest czysto fizjologiczna: bez niej nie da się utrzymać zdrowia, a organizm szybko zaczyna wysyłać sygnały ostrzegawcze. Standardy ergonomiczne i BHP również wyraźnie wskazują, że ruch i prawidłowe funkcjonowanie ciała są podstawą każdego innego działania – nie odwrotnie. To właśnie dlatego klasyfikujemy potrzebę ruchu jako fizjologiczną, bo jej niezaspokojenie prowadzi do realnych konsekwencji zdrowotnych, a nie tylko złego samopoczucia czy braku motywacji. Myślenie, że ruch to kwestia wyższego poziomu potrzeb, to błąd, który łatwo popełnić, ale warto uczyć się tego rozróżnienia – praktyka pokazuje, że ma ono wpływ zarówno na efektywność pracy, jak i ogólne bezpieczeństwo w środowisku zawodowym.