Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Przygotowując osobę z cukrzycą typu I do samoopieki, trzeba bardzo jasno rozgraniczyć, które czynności rzeczywiście mają wpływ na jej bezpieczeństwo i prawidłowe leczenie. Pomiar poziomu cukru w moczu to już trochę historyczna metoda, stosowana głównie dawniej, gdy nie było dostępnych glukometrów. Obecnie ta praktyka nie daje precyzyjnych informacji o aktualnym poziomie glukozy we krwi, więc można się łatwo pomylić w ocenie sytuacji. Pomiar ciśnienia krwi i tętna przed podaniem insuliny jest ważny w niektórych sytuacjach zdrowotnych, ale zupełnie nie jest kluczowy w codziennej samoopiece cukrzyka typu I. To raczej element profilaktyki sercowo-naczyniowej, a nie bezpośredniej kontroli cukrzycy. Z kolei dawkowanie leków doustnych – to spory błąd logiczny, bo w cukrzycy typu I stosuje się wyłącznie insulinoterapię, a nie leki doustne, które są zarezerwowane dla cukrzycy typu II. Często spotykam się z takim zamieszaniem – wiele osób wrzuca wszelkie leki „na cukier” do jednego worka, nie rozróżniając typów schorzenia. Tymczasem w typie I trzonem leczenia jest insulina i jej mądre używanie, w oparciu o faktyczne, bieżące wyniki pomiarów glikemii. Interpretacja tych wyników na czczo i po jedzeniu to po prostu filar edukacji – bez tego nie da się zapewnić bezpieczeństwa ani skuteczności terapii. Moim zdaniem źródłem błędnego myślenia jest czasem brak rozróżnienia między typem I a II cukrzycy lub skupienie się na czynnościach, które nie mają kluczowego znaczenia dla samodzielnego funkcjonowania chorego. Praktyka pokazuje, że najbardziej rozwijane i najskuteczniejsze programy edukacyjne dla diabetyków właśnie na interpretacji wyników i odpowiedzi na te wyniki się koncentrują.