Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Kategorie: Czynności opiekuńcze Aktywizacja i czas wolny Choroby i niepełnosprawności
U samotnego pacjenta po udarze niedokrwiennym mózgu obserwuje się niedowład połowiczy prawej strony ciała oraz trudności w mówieniu. Jakie elementy powinny być uwzględnione w planie pomocy?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź dotycząca zajęć rehabilitacyjnych, zajęć logopedycznych, pomocy w prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz aktywizacji społecznej jest prawidłowa, ponieważ kompleksowa rehabilitacja pacjentów po udarze mózgu powinna obejmować różne aspekty ich życia. Zajęcia rehabilitacyjne są kluczowe dla przywracania sprawności ruchowej i funkcji neurologicznych, a ich celem jest ograniczenie skutków niedowładu połowiczego. Przykładowo, terapia fizyczna może pomóc w poprawie siły mięśniowej i koordynacji, co jest istotne dla codziennego funkcjonowania. Zajęcia logopedyczne są niezbędne w przypadku zaburzeń mowy, które często występują po udarze, a logopeda może wspierać pacjenta w nauce prawidłowego artykułowania i rozumienia mowy. Pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz aktywizacja społeczna są również istotne, ponieważ pozwalają pacjentowi na niezależność oraz integrację z otoczeniem, co ma pozytywny wpływ na jego samopoczucie psychiczne. Dbanie o aspekt społeczny oraz emocjonalny jest zgodne z nowoczesnymi standardami opieki nad osobami po udarze, które zalecają holistyczne podejście do rehabilitacji.
Wybór odpowiedzi, która koncentruje się na przygotowywaniu posiłków, udziale w grupie wsparcia, długich spacerach czy na karmieniu, nie uwzględnia kluczowych elementów rehabilitacji, które są niezbędne dla pacjentów po udarze mózgu. Przygotowywanie posiłków, mimo że jest ważne, nie jest wystarczające, ponieważ nie adresuje głównych problemów pacjenta, takich jak niedowład połowiczy oraz zaburzenia mowy. Udział w grupie wsparcia może być korzystny dla aspektu emocjonalnego, ale nie jest to interwencja terapii fizycznej czy logopedycznej, które są kluczowe w procesie rehabilitacji. Długie spacery mogą być formą aktywności fizycznej, jednakże powinny być one częścią programu rehabilitacyjnego, który jest dostosowany do indywidualnych możliwości pacjenta i nadzorowany przez specjalistów. Karmienie pacjenta w kontekście pomocy powinno być rozważane wyłącznie w przypadku, gdy pacjent nie jest w stanie samodzielnie spożywać posiłków, co może być rzadkie. Takie podejście redukuje znaczenie aktywnej rehabilitacji oraz przeocza istotę pracy nad przywracaniem funkcji ruchowych i mowy. W standardach opieki nad pacjentami po udarze mózgu, nacisk kładzie się na interwencje, które angażują pacjenta w aktywne uczestnictwo w terapii, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych i jakości życia.