Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Aby zwiększyć sprawność manualną podopiecznej z niewielkim przykurczem prawej ręki, opiekunka powinna zasugerować
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Lepienie z masy solnej jest skuteczną metodą terapii manualnej, szczególnie w przypadku osób z ograniczoną sprawnością dłoni, taką jak przykurcz. Proces ten angażuje zarówno motorykę dużą, jak i małą, co sprzyja rehabilitacji i poprawie zręczności. Manipulowanie masą solną wymaga kontroli siły, precyzyjnego chwytu oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe dla osób z osłabioną sprawnością manualną. Czynność ta pozwala na rozwijanie siły mięśni ręki i palców, co w efekcie może przyczynić się do zmniejszenia przykurczu. Dodatkowo, lepienie jest aktywnością kreatywną, która może zwiększyć motywację do ćwiczeń. W kontekście standardów rehabilitacyjnych, takie podejście znajduje potwierdzenie w praktykach terapeutycznych, które zalecają terapię zajęciową ukierunkowaną na rozwój umiejętności manualnych oraz poprawę ogólnej sprawności fizycznej.
Choć haftowanie na kanwie, składanie papieru techniką origami oraz wycinanie papierowych witraży są interesującymi formami aktywności manualnej, to niekoniecznie odpowiadają one na specyficzne potrzeby osób z przykurczem dłoni. Haftowanie wymaga precyzyjnych, powtarzalnych ruchów, które mogą być trudne dla osób z ograniczoną sprawnością. Wymaga ono także użycia igły i nitki, co może być niekomfortowe i prowadzić do frustracji, a tym samym nie sprzyja postępowi w rehabilitacji. Składanie origami, choć rozwija zdolności manualne, wymaga często bardzo precyzyjnych ruchów oraz dobrej koordynacji wzrokowo-ruchowej, co może być wyzwaniem dla osoby z przykurczem. Z kolei wycinanie papierowych witraży, mimo że angażuje ruchy ręki, nie dostarcza tak intensywnego treningu siłowego i sprawnościowego jak lepienie z masy solnej. Typowe błędy myślowe w ocenie tych metod polegają na ignorowaniu specyfiki i indywidualnych potrzeb podopiecznych. W terapii manualnej kluczowe jest dostosowanie aktywności do możliwości pacjenta, a wybrane z nich powinny być skoncentrowane na rozwijaniu siły i funkcji manualnych, co rzeczywiście może przyczynić się do poprawy sprawności funkcjonalnej dłoni.