Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Typowym błędem jest myślenie, że pomiar bezpośredni czy ankieta wystarczą do określenia bieżących potrzeb osoby podopiecznej. Pomiar bezpośredni, czyli np. mierzenie temperatury, ciśnienia czy tętna, oczywiście bywa bardzo przydatny, ale ogranicza się do parametrów fizycznych – nie dostarcza informacji o tym, jak osoba się czuje, czy ma jakieś trudności w codziennych czynnościach, albo czy pojawiły się u niej nowe obawy czy lęki. Rozmowa, choć na pozór podobna do wywiadu, niestety nie daje tak systematycznych, usystematyzowanych danych jak dobrze przeprowadzony wywiad. Ankieta natomiast jest narzędziem zbyt sztywnym i często nieprzystosowanym do indywidualnych sytuacji, poza tym wymaga od podopiecznego określonej sprawności intelektualnej i fizycznej, co nie zawsze jest możliwe. Lustracja zaś to pojęcie raczej archaiczne w kontekście opieki – oznacza oględziny lub wizytowanie, ale nie prowadzi do zebrania pełnych informacji o stanie osoby. Często można się spotkać z przekonaniem, że wystarczy „rzucić okiem” na podopiecznego i zapytać „jak się pan/pani czuje?”, ale takie podejście jest bardzo powierzchowne i nie oddaje faktycznej sytuacji zdrowotnej czy życiowej. Dobra praktyka wymaga połączenia wywiadu (czyli usystematyzowanego zbierania informacji) oraz obserwacji (czyli uważnego monitorowania zachowań, reakcji, wyglądu), bo tylko tak można zidentyfikować zarówno problemy jawne, jak i te ukryte, które nie zawsze są od razu widoczne. Z mojego doświadczenia wynika, że przeoczenie któregoś z tych elementów często prowadzi do błędnej oceny potrzeb – a to w opiece jest po prostu ryzykowne. Warto więc pamiętać, że skuteczna opieka zaczyna się od wszechstronnego rozpoznania, a tego nie da się osiągnąć bez aktywnego wywiadu i uważnej obserwacji.