Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób w pierwszej chwili może pomyśleć, że w takich przypadkach przyda się lustracja społeczna czy sondaż diagnostyczny, albo że wystarczy porozmawiać z podopiecznym. Jednak w rzeczywistej pracy z osobami z zespołem otępiennym takie metody nie zdają egzaminu, jeśli chodzi o rozpoznawanie indywidualnych potrzeb i problemów. Lustracja społeczna to raczej szeroka analiza środowiska życia danej osoby, często wykorzystywana w pracy socjalnej czy przy planowaniu pomocy w skali gminy, ale nie daje konkretnych odpowiedzi o codzienne trudności samotnego podopiecznego. Sondaż diagnostyczny z kolei to typowe badanie ankietowe, statystyczne, stosowane na większych grupach – zupełnie nieprzystosowane do jednostkowej, intymnej sytuacji osoby w stanie otępienia, która może nie zrozumieć pytań lub nie być w stanie ich poprawnie wypełnić. Wywiad z podopiecznym – choć wydaje się sensowny – w praktyce może być bardzo ograniczony przez zaburzenia pamięci, dezorientację czy nawet niechęć do rozmowy. Często osoby z demencją nie są w stanie dokładnie opisać swoich trudności lub w ogóle ich nie zauważają, co prowadzi do błędnych wniosków. Takie podejścia są typowym błędem, bo zakładają, że pacjent zachował pełnię zdolności komunikacyjnych i samopoznawczych, co rzadko się zdarza na dalszych etapach otępienia. Najlepsze praktyki branżowe wyraźnie wskazują, że to systematyczna obserwacja codziennego funkcjonowania, reakcji na sytuacje i sygnałów niewerbalnych jest najbardziej wartościowym źródłem wiedzy o realnych potrzebach samotnego podopiecznego z postępującą demencją. Dopiero na tej podstawie można planować dalsze działania, a inne narzędzia traktować raczej jako uzupełnienie, nie podstawę diagnozy sytuacji życiowej tej osoby.