Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób mylnie zakłada, że aktywności takie jak pływanie, spacery czy jazda na rowerze są ryzykowne w drugim etapie rehabilitacji kardiologicznej po zawale, ale to nie do końca tak wygląda w rzeczywistości. W tym okresie rehabilitacji kluczowe są ćwiczenia wytrzymałościowe o charakterze dynamicznym, które można łatwo dostosować do aktualnego stanu zdrowia pacjenta. Spacer to wręcz wzorcowy przykład bezpiecznego wysiłku – pozwala na łagodne podnoszenie tętna, poprawia krążenie i samopoczucie, w dodatku można łatwo dostosować tempo i dystans. Jazda na rowerze, szczególnie stacjonarnym, jest świetnym narzędziem do stopniowego poprawiania kondycji serca, bo intensywność da się precyzyjnie kontrolować, a samo ćwiczenie jest mniej obciążające dla stawów niż np. bieganie. Z pływaniem jest trochę więcej zastrzeżeń – nie zawsze poleca się je na samym początku, bo środowisko wodne nieco utrudnia monitorowanie pracy serca, ale przy odpowiednim nadzorze i po ocenie wydolności, pływanie może być włączone do planu rehabilitacji jako aktywność aeroba. Częsty błąd to zbyt szybkie eliminowanie właśnie tych form ruchu z obawy przed ich wpływem na serce, podczas gdy to treningi siłowe stanowią prawdziwe zagrożenie w tym etapie – zwiększają gwałtownie ciśnienie, mogą prowokować niedokrwienie i powinny być przełożone na późniejszy czas, kiedy pacjent już przejdzie fazę wstępnego usprawniania. Standardy branżowe, zwłaszcza zalecenia ESC i PTK, podkreślają przewagę wysiłku dynamicznego nad statycznym w początkowej rehabilitacji. W praktyce lepiej trzymać się tych zasad, by zminimalizować ryzyko powikłań i zapewnić pacjentowi bezpieczny powrót do sprawności, niż nadmiernie ograniczać mu ruch czy niepotrzebnie bać się umiarkowanej aktywności.