Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Silwoterapia, ludoterapia i hipoterapia brzmią ciekawie i mają swoje miejsce w szeroko pojętej rehabilitacji czy terapii zajęciowej, ale przy niedowładzie kończyn górnych to zdecydowanie nie są metody pierwszego wyboru. Silwoterapia, czyli leczenie poprzez kontakt z przyrodą, choć fajnie wpływa na samopoczucie, nie wnosi istotnej poprawy w zakresie motoryki czy siły mięśniowej rąk - brakuje jej konkretów, jeśli chodzi o odbudowę funkcji kończyn. Ludoterapia opiera się na zajęciach twórczych, grach, zabawach – świetna sprawa dla wsparcia psychicznego, rozwijania relacji czy ogólnego dobrostanu, ale z mojego doświadczenia nie rozwiniesz nią sprawności kończyn górnych w sensie technicznym; to raczej uzupełnienie, nie sedno terapii ruchowej. Hipoterapia natomiast to jazda konna wykorzystywana głównie w zaburzeniach neurologicznych u dzieci, szczególnie przy mózgowym porażeniu dziecięcym, i działa lepiej na poprawę postawy ciała, równowagi, integracji sensorycznej, nie zaś na celowe usprawnianie rąk. Typowym błędem jest mylenie szeroko rozumianych metod terapeutycznych z technikami specjalistycznymi – w rehabilitacji zawsze dobieramy procedurę pod konkretny problem, a w przypadku niedowładów nie możemy zastąpić ćwiczeń ruchem biernym na świeżym powietrzu lub zajęciami artystycznymi. Standardy rehabilitacji jasno mówią, że leczenie ruchem (czyli właśnie kinezyterapia) to podstawa w sytuacjach, gdzie chcemy odzyskać sprawność kończyn. Inne metody mogą uzupełniać główny proces rehabilitacyjny, ale nie zastąpią celowanych ćwiczeń mających na celu odbudowę funkcji i siły mięśniowej. Praktyka pokazuje, że szybkie wdrożenie profesjonalnych ćwiczeń pod okiem rehabilitanta przynosi najwięcej efektów, a pozostałe formy terapii warto traktować raczej jako wsparcie, nie główną oś postępowania.