Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W kontekście leczenia niedowidzenia z centralną fiksacją spotyka się sporo nieporozumień dotyczących zastosowania metody powidokowej. Często można natknąć się na przekonanie, że jej głównym celem jest znormalizowanie nieprawidłowej korespondencji siatkówkowej, jednak ten element terapii dotyczy raczej leczenia zeza lub zaburzeń sensomotorycznych, gdzie rzeczywiście pracuje się nad tym, aby bodźce z obu oczu były prawidłowo lokalizowane na odpowiednich miejscach siatkówek. Nie jest to jednak główny problem w niedowidzeniu z centralną fiksacją. Druga popularna pomyłka to przekonanie, że wykorzystuje się jednoczesne dwojenie do zmiany lokalizacji wzrokowej – takie rozwiązania stosowane są raczej w terapii podwójnego widzenia lub w ćwiczeniach na współpracę obu oczu, a nie w przypadku jednoocznego niedowidzenia, gdzie dwojenie w ogóle nie występuje. Z kolei zmiana lokalizacji siatkówkowej z ekscentrycznej na centralną jest istotna, ale to raczej efekt uboczny właściwej terapii, a nie bezpośredni cel metody powidokowej – ta metoda skupia się bowiem na uaktywnieniu i wzmacnianiu czułości oraz wartości percepcyjnej samej centralnej części siatkówki. Z mojego punktu widzenia, najczęstszym błędem jest mylenie celów terapii funkcjonalnej (która poprawia jakość i precyzję fiksacji) z terapią mającą na celu organizację bodźców obuocznych. W praktyce każdy z tych procesów wymaga innych narzędzi i ćwiczeń. Stąd tak ważne jest rozumienie, że powidoki służą przede wszystkim temu, by pacjent „nauczył się” na nowo korzystać z centralnej części siatkówki jako głównego miejsca fiksacji, a nie do korekcji korespondencji czy eliminowania dwojenia. To dosyć subtelne, ale bardzo istotne rozróżnienie w pracy z pacjentem.