Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Można odnieść wrażenie, że ćwiczenia z lokalizatorem dźwiękowym mogą poprawiać inne aspekty widzenia, ale w praktyce nie wpływają one bezpośrednio na zakres fuzji, ruchomość gałek ocznych czy korespondencję siatkówkową. Zakres fuzji dotyczy zdolności łączenia obrazów z obu oczu w jedną, spójną całość i jest kształtowany głównie przez specjalistyczne ćwiczenia ortoptyczne, na przykład z użyciem synoptoforu, a nie przez stymulację dźwiękiem. Ruchomość gałek ocznych, choć może być pośrednio angażowana, wymaga raczej precyzyjnych ćwiczeń śledzenia czy konwergencji, realizowanych często w warunkach klinicznych. Korespondencja siatkówkowa to z kolei bardzo specyficzne zagadnienie dotyczące zgodności punktów na siatkówkach obu oczu i jej zaburzenia są korygowane przez treningi typowo sensoryczne, a nie przez ćwiczenia opierające się na lokalizacji dźwięku. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie każdego ćwiczenia angażującego zmysły z poprawą wszystkich funkcji wzrokowych – to tak nie działa, bo każde ćwiczenie jest skierowane raczej na konkretny cel terapeutyczny. Moim zdaniem, skupienie się tu na innych aspektach niż koordynacja wzrokowo-ruchowa wynika z mylenia narzędzi terapii – lokalizator dźwiękowy integruje działanie słuchu i wzroku z motoryką, a nie wpływa znacząco na głębokie funkcje sensoryczne dotyczące samych oczu. W codziennej praktyce zawodowej spotyka się często sytuacje, gdzie osoby oczekują poprawy na wielu płaszczyznach, wybierając jedno ćwiczenie – warto pamiętać, że rehabilitacja wzroku to zestaw różnych, bardzo precyzyjnie dobranych aktywności, a efekty są mocno zależne od właściwego dopasowania metody do celu. Ćwiczenia z lokalizatorem dźwiękowym są więc świetnym narzędziem, ale poprawiają głównie zdolność szybkiego reagowania na bodźce i koordynację ruchową, nie zaś stricte parametry widzenia obuocznego czy ruchomość gałek ocznych.