Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W praktyce optometrycznej i terapii wzrokowej często spotyka się zamieszanie dotyczące celów różnych ćwiczeń, a separator jest tu bardzo charakterystycznym przykładem. Poprawa zakresu fuzji, choć bardzo ważna w leczeniu zaburzeń widzenia obuocznego, realizowana jest zupełnie innymi metodami, jak praca z pryzmatami lub ćwiczenia na stereogramach czy specjalnych planszach do treningu fuzji. Separator nie wpływa znacząco na zdolność łączenia dwóch obrazów w jeden w mózgu, bo jego zadanie jest znacznie prostsze i bardziej ukierunkowane na lokalne rozróżnianie elementów tekstu. Usprawnienie pamięci wzrokowej to natomiast inny temat – tutaj stosuje się zadania wymagające zapamiętywania i odtwarzania układów czy ciągów znaków, często w formie gier lub specjalnych plansz, a separator w ogóle nie wchodzi w skład tego typu ćwiczeń. Oddzielenie akomodacji od konwergencji, czyli nauka niezależnej kontroli ostrości akomodacyjnej i zbieżności oczu, to już zadanie bardzo zaawansowane, wymagające użycia sprzętu typu synoptofor lub specjalnych zestawów linijek i kart. Separator niczego takiego nie umożliwia, ponieważ nie wpływa na mechanizmy odpowiedzialne za akomodację i konwergencję. Typowym błędem myślowym jest tutaj utożsamianie separatora z ogólnie pojętą terapią widzenia, bez rozróżnienia narzędzi i ich przeznaczenia. Tak naprawdę separator jest prostym, ale bardzo skutecznym narzędziem pomagającym wyizolować konkretny fragment tekstu i nauczyć oko, jak rozróżniać detale w gęstym układzie liter. Moim zdaniem warto zawsze dokładnie przeanalizować funkcję każdego ćwiczenia, zamiast wrzucać wszystkie techniki do jednego worka, bo wtedy łatwo o nieporozumienia i błędne wybory w terapii.