Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wielu osobom wydaje się, że ćwiczenia z kartą z kropkami albo tekstem i piłeczką umożliwiają rozdzielenie akomodacji od konwergencji, ale to spore uproszczenie. Karta z kropkami bazuje przede wszystkim na pracy nad konwergencją – uczymy się tutaj zbieżności wzroku, ale często nie mamy realnej kontroli nad akomodacją, bo bodziec jest prezentowany obuocznie i na tej samej płaszczyźnie. Z kolei ćwiczenia z tekstem i piłeczką polegają zwykle na przenoszeniu wzroku między bliskim a dalekim obiektem, co co prawda angażuje oba mechanizmy, ale ich rozdzielenie pozostaje ograniczone – oko naturalnie synchronizuje oba procesy. Cheiroskop natomiast to ciekawe narzędzie, służące głównie do ćwiczenia koordynacji obuocznej poprzez rysowanie, ale on nie daje możliwości precyzyjnej separacji akomodacji od konwergencji, bo obraz nadal wymaga współdziałania obu oczu bez ich rozdzielania. Z mojego doświadczenia wynika, że te metody są bardzo dobre na początek, gdy pracujemy nad ogólną koordynacją i percepcją głębi, ale jeżeli chcemy przećwiczyć oddzielnie zdolność ostrego widzenia i zbieżności, potrzeba czegoś dokładniejszego. No i właśnie diploskop – trochę niedoceniane cacko – pozwala wyświetlić każde oko osobno i zmusić nasz układ wzrokowy do kombinowania, co robić z akomodacją bez jednoczesnego angażowania konwergencji i odwrotnie. To jest już poziom zaawansowanej terapii widzenia i zalecany przez międzynarodowe protokoły optometryczne, szczególnie w pracy z dziećmi z zaburzeniami widzenia obuocznego lub osobami po urazach neurologicznych. Tak więc wybierając inne narzędzia, łatwo wpaść w pułapkę przekonania, że ćwiczy się oba procesy osobno, choć w praktyce to niemożliwe bez odpowiedniej separacji bodźców.