Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Często pojawia się mylne przekonanie, że każda duża addycja w szkłach progresywnych czy dwuogniskowych jest stosowana we wszystkich typach zezów akomodacyjnych – to nie do końca tak działa. Zez refrakcyjny akomodacyjny zwykle wynika z nadwzroczności i tutaj kluczowa jest pełna korekcja wady podstawowej, a nie duży dodatek „plus”. W takich przypadkach to właśnie odpowiednie szkła sferyczne rozwiązują problem, a nie addycja +3,00 D, która mogłaby wręcz zaburzyć widzenie do dali. Jeśli chodzi o zezy nierefrakcyjne, to w ogóle nie są one związane z nadmiernym wysiłkiem akomodacyjnym, więc stosowanie dużych dodatków jest tutaj błędem – poprawa komfortu wzrokowego będzie zerowa albo wręcz może nastąpić pogorszenie kontroli zeza. Zez hypoakomodacyjny dotyczy sytuacji, gdzie oko ma ograniczoną zdolność akomodacji (np. u dzieci z zaburzeniami neurologicznymi), ale tu standard postępowania to raczej ćwiczenia, niskie dodatki lub korekcja innych zaburzeń, a nie automatycznie „mocny plus”. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących optyków czy optometrystów wpada w pułapkę myślenia schematycznego: „duży dodatek równa się zawsze pomoc akomodacji”. W praktyce klinicznej taki schemat prowadzi do pogorszenia ostrości wzroku do dali, problemów z adaptacją i niepotrzebnych frustracji pacjenta. Najważniejsze jest właściwe zrozumienie mechanizmów powstawania zeza oraz indywidualne dopasowanie korekcji. Stosowanie dodatku +3,00 D jest uzasadnione wyłącznie w nietypowych (atypowych) przypadkach, gdzie standardowe podejście zawodzi i tylko wtedy przynosi realne korzyści. Takie są aktualne rekomendacje branżowe i dobre praktyki kliniczne.