Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W analizie tego przypadku bardzo łatwo się pomylić, bo występuje kilka typowych pułapek myślowych dotyczących określania stopnia niedowidzenia i rozpoznania, którego oka dotyczy problem. W pytaniu mowa o stosowaniu obturatora na oku prawym – to oznacza, że „pracujemy” nad poprawą widzenia oka lewego, które pierwotnie miało słabszą ostrość. W praktyce klinicznej to właśnie słabsze oko jest stymulowane poprzez zasłanianie lepszego. Często można odnieść błędne wrażenie, że skoro obturator był na prawym oku, to problem dotyczy właśnie prawego, ale jest odwrotnie! To lewy wymagał poprawy, dlatego był stymulowany. Kolejna kwestia to stopień niedowidzenia – standardy okulistyczne dzielą je na małego, średniego i dużego stopnia. Przy ostrości 0,6 mówimy o małym stopniu, bo średni zaczyna się dopiero od wartości ok. 0,2 do 0,5, a duży to poniżej 0,1–0,2. Z mojego punktu widzenia, nieścisłości wynikają najczęściej z niewłaściwego przyporządkowania wartości ostrości do skali albo z pomylenia stron – niestety, takie błędy są nagminne u osób początkujących. Warto też pamiętać, że nie stosuje się określenia „niedowidzenie oka prawego” w przypadku, gdy leczenie właśnie tego oka polegało na jego zasłanianiu – w takich sytuacjach to przeciwległe, odsłonięte oko jest leczone. Kluczowe jest też rozumienie, że poprawa do 0,6, choć nie jest idealna, klasyfikuje się jako mały stopień niedowidzenia. W praktyce technicznej błędne przypisanie stopnia czy strony może prowadzić do niewłaściwego podejścia w dalszym leczeniu i monitorowaniu. Moim zdaniem, warto zawsze wracać do podstaw i schematów klasyfikacji – to sprawdzony sposób na uniknięcie takich pomyłek.