Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wiele osób zakłada, że fizjologiczna nierówność źrenic może być większa, bo przecież ludzie różnią się między sobą i różnice w wyglądzie oczu wydają się czymś naturalnym. Jednak granica 1,0 mm nie jest przypadkowa, tylko wynika z wieloletnich obserwacji klinicznych i badań naukowych. Przyjęcie wartości 1,5 mm czy nawet 2,0 mm jako normy może prowadzić do poważnych zaniedbań diagnostycznych – tak duża nierówność najczęściej sugeruje już patologię, np. uszkodzenie nerwu okoruchowego, obecność zmian masywnych w mózgu albo efekt działania leków czy toksyn. Z drugiej strony, uznanie 0,5 mm za maksymalną fizjologiczną różnicę jest podejściem zbyt rygorystycznym – tak niewielkie różnice praktycznie nie mają znaczenia klinicznego i bardzo często występują u zdrowych osób, nawet bez żadnych objawów towarzyszących. To może prowadzić do niepotrzebnych konsultacji specjalistycznych i stresowania pacjenta drobiazgami, które nie mają znaczenia dla jego zdrowia. W praktyce, anizokoria przekraczająca 1 mm powinna już być sygnałem alarmowym, zwłaszcza jeśli pojawia się nagle lub towarzyszą jej inne objawy neurologiczne. Standardy neurologiczne i okulistyczne jasno określają tę wartość, żeby nie przeoczyć przypadków wymagających pilnej interwencji. Warto też pamiętać, że w razie wątpliwości należy obserwować źrenice w różnych warunkach oświetleniowych – nieprawidłowa reakcja na światło lub jednostronna zmiana wielkości źrenicy mogą świadczyć o schorzeniach wymagających natychmiastowej pomocy. W skrócie – zarówno zawyżanie, jak i zaniżanie wartości fizjologicznej różnicy prowadzi do błędów w diagnostyce i może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Moim zdaniem, warto trzymać się tej granicy 1,0 mm i zawsze rozważać ją w kontekście całości obrazu klinicznego, a nie tylko patrząc na liczby.