Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Temat ćwiczeń ortoptycznych w ekscesie dywergencji często budzi sporo wątpliwości, zwłaszcza gdy chodzi o wybór odpowiednich metod. Wydawać by się mogło, że ćwiczenia fuzji z pryzmatami będą najlepsze, bo pryzmaty rzeczywiście wspierają fuzję i pomagają łączyć obrazy z obu oczu. Jednak w przypadku okresowego ekscesu dywergencji głównym problemem jest utrata kontroli nad ustawieniem osi wzrokowych, a nie tyle trudności z fuzją jako taką. Pryzmaty mogą czasami wręcz „rozleniwić” układ okulomotoryczny, bo pacjent nie musi samodzielnie wypracowywać korekcji ustawienia oka, tylko polega na pomocy z zewnątrz. Podobnie rzecz się ma z ćwiczeniami konwergencji – zarówno dodatnia, jak i ujemna względna konwergencja to techniki raczej stosowane przy zaburzeniach zbieżności lub rozbieżności, np. w zezach zbieżnych czy rozbieżnych, ale nie typowo w sytuacji, gdy mamy do czynienia z okresowym ekscesem dywergencji. Takie ćwiczenia mogą nawet pogorszyć sprawę, jeśli nie są odpowiednio dobrane do konkretnego rodzaju zaburzenia. Dużo osób mylnie zakłada, że im więcej fuzji i konwergencji, tym lepiej, ale niestety w tym przypadku należy się skupić na nauce świadomego utrzymywania fiksacji, czyli kontroli spojrzenia na konkretny punkt. Błąd polega najczęściej na utożsamianiu ekscesu dywergencji z typowymi problemami z fuzją lub konwergencją, co nie zawsze się sprawdza w praktyce klinicznej. Dobór niewłaściwych ćwiczeń może nie tylko nie pomóc, ale nawet utrudnić terapię, bo nie adresuje głównego problemu związanego z kontrolą ustawienia oczu. Najważniejsze jest indywidualne podejście do każdego pacjenta i stosowanie metod zgodnych z aktualnymi zaleceniami branżowymi, które w tym przypadku zdecydowanie wskazują na ćwiczenia z fiksatorem jako podstawę pracy nad kontrolą osi wzrokowych.