Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Tematyka ćwiczeń ortoptycznych bywa myląca, szczególnie jeśli chodzi o wybór najbardziej skutecznej metody dla określonych typów zezów. W przypadku okresowego ekcesu dywergencji, skupienie się na ćwiczeniach fuzji z pryzmatami, ujemnej względnej konwergencji czy dodatniej względnej konwergencji nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, bo one po prostu nie są przeznaczone do kontroli ustawienia oczu w tej jednostce chorobowej. Fuzja z pryzmatami jest użyteczna np. w treningu zdolności obuocznego widzenia czy eliminowaniu podwójnego widzenia po operacjach, ale nie rozwija nawyku samodzielnej kontroli osi widzenia – co w ekcesie dywergencji jest kluczowe. Podobnie ćwiczenia ujemnej względnej konwergencji (które polegają na ćwiczeniu rozluźniania konwergencji przy jednoczesnej akomodacji) stosuje się głównie u pacjentów z problemami zbyt dużej konwergencji, a nie z dywergencją. Dodatnia względna konwergencja natomiast to trening zbieżności oczu, pomocny przy niedostatecznej konwergencji, a nie przy dywergencji. Częsty błąd w myśleniu to utożsamianie każdego treningu ortoptycznego z ćwiczeniami konwergencji lub fuzji, niezależnie od rodzaju zaburzenia – to tak, jakby naprawiać każdy samochód tym samym kluczem. W rzeczywistości, dobranie odpowiednich ćwiczeń wymaga nie tylko wiedzy teoretycznej, ale i zrozumienia mechanizmów danego typu zeza oraz celów terapii. W ekcesie dywergencji najważniejsze jest wypracowanie odruchowej i świadomej kontroli ustawienia oczu – stąd właśnie ćwiczenia z fiksatorem są rekomendowane przez specjalistów ortoptyki i okulistyki dziecięcej. Warto więc zawsze dostosowywać metody do typu zaburzenia, a nie stosować uniwersalnych rozwiązań.