Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W codziennej praktyce ortoptycznej często pojawia się mylne przekonanie, że każde ćwiczenie mięśni oka pozytywnie wpływa na kontrolę ustawienia gałek ocznych, bez względu na jego rodzaj. Jednak to nie do końca tak działa. Fiksatory są narzędziem wykorzystywanym do nauki i utrwalania fiksacji oraz kontroli obuocznego ustawienia – pozwalają pacjentowi trenować świadome patrzenie i utrzymywanie osi wzrokowych w odpowiedniej pozycji, co jest bardzo przydatne w terapii egzotropii okresowej. Podobnie pryzmaty, szczególnie te bazowe, w praktyce stosuje się do ćwiczeń fuzji i wzmacniania konwergencji – przez stawianie oczom „wyzwań”, czyli zmuszanie ich do pokonywania dodatkowego obciążenia podczas patrzenia na cel. Ćwiczenia dodatniej względnej konwergencji to wręcz podstawa terapii w przypadkach okresowego ekcesu dywergencji – trenuje się wtedy zbieżne ustawianie oczu, co bezpośrednio przeciwdziała uciekaniu oka na zewnątrz. Natomiast błędem jest przekonanie, że te ćwiczenia nie mogą pomóc – bo właśnie one wzmacniają mechanizmy odpowiedzialne za prawidłową współpracę mięśni oka. Często kursanci mylą pojęcia dodatniej i ujemnej względnej konwergencji, co prowadzi do wyboru niewłaściwych metod terapeutycznych – tymczasem ujemna względna konwergencja polega na ćwiczeniu rozbieżności, a to nie tylko nie pomaga, ale wręcz pogarsza kontrolę w egzotropii okresowej. To taki typowy błąd wynikający z niezrozumienia biomechaniki działania mięśni oka i roli poszczególnych ćwiczeń ortoptycznych. W praktyce zawsze trzeba dobierać ćwiczenia do rodzaju zaburzenia, patrząc na to, czy chcemy wzmacniać zbieżność (konwergencję), czy odwrotnie – nie robić tego, co mogłoby nasilić objawy rozbieżności.