Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wiele osób myli różne metody leczenia niedowidzenia, bo nazwy często niewiele mówią, a mechanizmy działania są naprawdę różne. Na przykład metoda Starkiewicza opiera się głównie na wykorzystaniu przesłon lub specjalnych okularów do stymulowania niedowidzącego oka poprzez zmienne zasłanianie, ale nie wiąże się z powidokami czy ćwiczeniem widzenia centralnego poprzez zjawisko Haidingera. Tak samo metoda Bangertera jest znana przede wszystkim dzięki używaniu specjalnych folii na szkłach okularowych, które rozmywają obraz w oku dominującym – to jest raczej pasywne leczenie przez ograniczenie przewagi oka lepszego, a nie aktywna rehabilitacja poprzez powidoki czy ocenę fiksacji centralnej. No i Campbell – jego podejście dotyczy głównie metod stymulacji widzenia poprzez ćwiczenia z użyciem bodźców optycznych, ale nadal nie zahacza o zjawisko Haidingera czy świadome wykorzystywanie powidoków. Moim zdaniem tu najczęściej pojawia się błąd myślowy: ludzie myślą, że każda metoda, która 'aktywuje' niedowidzące oko, musi wykorzystywać podobne narzędzia – a to niestety za duże uproszczenie. Praktyka pokazuje, że te metody różnią się nie tylko przebiegiem terapii, ale też efektami długoterminowymi. Dobre praktyki w okulistyce mówią jasno: tylko metoda Cüppersa łączy w sobie powidoki i zjawisko Haidingera jako kluczowe narzędzia diagnostyczno-terapeutyczne, a skuteczność tej metody została potwierdzona w licznych badaniach klinicznych. Stawianie na inne opcje w tym kontekście to raczej wynik kojarzenia podobnych nazw lub powierzchownej znajomości tematu, a nie rzeczywistej wiedzy o mechanizmach leczenia niedowidzenia.