Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Ćwiczenia antysupresyjne stosuje się przede wszystkim u pacjentów z niedowidzeniem czy też przy utrwalonej supresji jednego oka, co jest typowe dla zeza jawnego, a nie heteroforii. W przypadku heteroforii mechanizmy supresyjne zazwyczaj nie są aż tak silnie wyrażone, więc ćwiczenia tego typu nie przynoszą zamierzonego efektu, a wręcz mogą wprowadzać niepotrzebny chaos do terapii. Z kolei ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, choć bardzo ważne w pracy z dziećmi z zaburzeniami percepcji czy dysfunkcjami integracji sensorycznej, nie rozwiązują głównego problemu, jakim są trudności z utrzymaniem komfortowego widzenia obuocznego przy heteroforii. Typowym błędem jest przekonanie, że poprawa motoryki rąk i oczu przełoży się bezpośrednio na eliminację objawów astenopijnych – niestety, to tak nie działa w praktyce. Co do ćwiczeń poprawiających korespondencję siatkówkową, są one zarezerwowane właściwie dla osób z nieprawidłową korespondencją siatkówkową, czyli najczęściej dzieci z długotrwałym zezem, gdzie oś widzenia jednego oka nie pokrywa się z drugim, co prowadzi do poważnych problemów z percepcją głębi. W heteroforii nie obserwuje się tego typu nieprawidłowości, dlatego wdrażanie takich ćwiczeń mija się z celem. W praktyce najważniejsze jest, żeby dobrze rozpoznać mechanizm zaburzenia i wybrać terapię ukierunkowaną na jego sedno. Wybieranie ćwiczeń bez uwzględnienia specyfiki problemu często prowadzi do strat czasu i zniechęcenia pacjenta – na rynku niestety ciągle spotyka się takie podejście, szczególnie wśród osób początkujących. Dobre praktyki mówią jasno: przy heteroforii z objawami astenopijnymi, rehabilitacja powinna bazować na ćwiczeniach zakresu fuzji, bo to one rozwiązują istotę problemu i pozwalają na realną poprawę jakości życia pacjenta.