Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wybór ćwiczeń antysupresyjnych, koordynacji wzrokowo-ruchowej czy poprawiających korespondencję siatkówkową w przypadku heteroforii z objawami astenopijnymi nie jest najbardziej trafiony pod względem obecnych standardów terapii ortoptycznej. Gdy mówimy o heteroforii, czyli ukrytym zezowaniu, to fundamentalnym problemem jest zaburzenie równowagi mięśniowej oczu, co prowadzi do trudności w utrzymaniu prawidłowej fuzji obuocznej podczas pracy wzrokowej. Objawy astenopijne, takie jak szybkie męczenie się oczu, bóle głowy czy podwójne widzenie, wynikają właśnie z przeciążenia układu fuzji. W tego typu sytuacjach ćwiczenia antysupresyjne nie są priorytetowe, bo pacjent z heteroforią zazwyczaj nie wykazuje tłumienia obrazu z jednego oka – to jest domena zezów jawnych, zwłaszcza u dzieci i w przypadkach ambliopii. Z kolei ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, chociaż ważne w terapii ogólnej, nie są bezpośrednio skuteczne w zmniejszaniu objawów wynikających z niewydolności fuzji, a raczej służą poprawie precyzji ruchów oczu w kontekście całego ciała. Natomiast ćwiczenia poprawiające korespondencję siatkówkową są stosowane głównie przy anomaliach korowej integracji obuocznej u pacjentów z zezem towarzyszącym, nie zaś w heteroforii. Moim zdaniem często mylimy te pojęcia, bo są podobne w nazwie, ale różnią się zasadniczo w praktycznym zastosowaniu. Skupienie się na poprawie fuzji daje realne szanse na poprawę komfortu wzrokowego pacjenta i jest rekomendowane przez większość nowoczesnych podręczników ortoptycznych. Jeśli ćwiczymy inne aspekty, a zaniedbamy fuzję, to ryzykujemy, że pacjent nadal będzie narzekał na zmęczenie oczu, mimo zaangażowania w terapię.