Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W leczeniu bierno-czynnym na lokalizatorze można się łatwo pomylić, bo intuicyjnie mogłoby się wydawać, że liczy się sprawdzanie np. ostrości widzenia czy widzenia przestrzennego, ale to nie jest do końca zgodne z rzeczywistością kliniczną. Ostrość widzenia jest ważna w ocenie ogólnego funkcjonowania oka, jednak sam proces ćwiczenia na lokalizatorze skupia się na tym, by pacjent precyzyjnie utrzymywał wzrok na konkretnym punkcie, czyli właśnie na fiksacji. Widzenie przestrzenne, choć bardzo ważne w codziennym funkcjonowaniu i w niektórych terapiach, nie jest kluczowe w tym konkretnym ćwiczeniu, bo lokalizator nie służy do oceny głębi, tylko do treningu wybranej funkcji wzrokowej. Podobnie sprawa wygląda z korespondencją siatkówkową – to bardzo specjalistyczne pojęcie, dotyczące zgodności położenia obrazów na siatkówce obu oczu, istotne przy diagnostyce i leczeniu np. zeza, ale nie jest to element, który rutynowo sprawdzamy w terapii bierno-czynnej na lokalizatorze. Moim zdaniem najczęstszym błędem jest traktowanie tych parametrów jako elementu każdorazowej kontroli, być może dlatego, że są one szeroko omawiane na zajęciach z optometrii czy ortoptyki, ale w praktyce to właśnie fiksacja jest tym, co trzeba obserwować non stop. Dobrze jest pamiętać, że to ona decyduje, czy ćwiczenie spełnia swoją funkcję, a inne parametry są ważne, ale raczej w szerszym kontekście diagnostyki i długofalowej terapii, a nie w codziennym prowadzeniu ćwiczeń z użyciem lokalizatora.