Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W codziennej praktyce optometrycznej łatwo pomylić różne skróty i badania, bo wiele pojęć brzmi podobnie, a ich zastosowanie jest zupełnie inne. PBA, czyli punkt bliży akomodacji, to test oceniający, w jakiej odległości oko jest w stanie jeszcze utrzymać ostrą ostrość przy maksymalnym wysiłku akomodacyjnym. Tutaj chodzi o sprawdzenie, jak daleko lub blisko pacjent może patrzeć bez rozmazywania obrazu – używa się do tego przesuwanego tekstu albo małych przedmiotów. PBK, czyli punkt bliży konwergencji, skupia się z kolei na zdolności oczu do zbieżnego ustawienia gałek ocznych przy patrzeniu na zbliżający się obiekt, co sprawdza się najczęściej ołówkiem albo specjalnym wskaźnikiem. Natomiast CA/C, odwrotnie niż AC/A, odnosi się do tego, jak konwergencja wpływa na akomodację – jest to parametr rzadziej stosowany w rutynowej diagnostyce i wymaga raczej zaawansowanych metod laboratoryjnych niż prostych testów z soczewkami rozpraszającymi. Typowym błędem jest utożsamianie testów na PBA czy PBK z procedurami wymagającymi użycia soczewek minusowych, podczas gdy one w rzeczywistości badają granicę fizjologicznych możliwości oka, a nie stosunek między akomodacją a konwergencją. Dość często też spotyka się mylne założenie, że CA/C i AC/A to w zasadzie to samo – w praktyce są to dwie różne miary, a w codziennej diagnostyce zaburzeń widzenia obuocznego i zeza kluczowy jest głównie AC/A. W warunkach gabinetowych metoda stopniowego napinania akomodacji z soczewkami rozpraszającymi pozwala właśnie na ocenę tego wskaźnika i jest rekomendowana przez większość standardów optometrycznych jako podstawa pełnej diagnostyki widzenia obuocznego. Jeżeli więc ktoś wybiera inne odpowiedzi, to pewnie wynika to z powierzchownej znajomości skrótów lub z lekkiego zamieszania w nazewnictwie – moim zdaniem warto te różnice sobie przemyśleć i zapamiętać.