Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wielu osobom może się wydawać, że metoda uprzywilejowanego spojrzenia przydaje się do badania różnych aspektów funkcji wzrokowych, ale w rzeczywistości jej zastosowanie jest dość specyficzne. Jeśli chodzi o korespondencję siatkówkową, to tutaj używa się raczej specjalistycznych testów, jak test Hessa czy sztuczne warunki fuzji, bo ocena tego wymaga śledzenia projekcji bodźców na siatkówkę każdego oka z osobna. Natomiast reakcje źrenic na światło bada się zupełnie innymi metodami – zwykle używa się latarki i obserwuje zwężenie źrenic w odpowiedzi na światło; nie ma tutaj mowy o prezentowaniu bodźców wzrokowych, co jest istotą metody uprzywilejowanego spojrzenia. Z kolei widzenie obuoczne, czyli zdolność do scalania obrazu z obu oczu, sprawdza się testami stereoskopowymi lub np. testami pryzmatycznymi, a nie przez obserwację spontanicznych reakcji na bodźce. Typowym błędem jest myślenie, że każde narzędzie badające jakąkolwiek reakcję wzrokową nadaje się do wszystkich aspektów diagnostyki okulistycznej – tak niestety nie jest. W praktyce metoda uprzywilejowanego spojrzenia ma swoje miejsce właśnie przy ocenie ostrości wzroku, szczególnie u osób niemogących współpracować w tradycyjnych testach. Warto pamiętać, że precyzyjna diagnostyka wymaga doboru odpowiednich narzędzi do danego problemu – i to powinno być żelazną zasadą w pracy każdego specjalisty. Takie nieporozumienia jak przypisywanie tej metody np. do badania źrenic czy korespondencji siatkówkowej mogą prowadzić do błędów diagnostycznych i niepotrzebnych nieścisłości w dokumentacji medycznej. To ważne, żeby dobrze rozumieć, jakie narzędzie do czego służy i na tej podstawie podejmować decyzje kliniczne.