Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W tej grupie odpowiedzi często pojawia się mylenie podobnie brzmiących nazw zespołów lub kierowanie się skojarzeniami z objawami okulistycznymi, co jest dość typowe wśród uczniów. Przykładowo, zespół Browna wcale nie dotyczy rozwoju jąder nerwów czaszkowych, lecz dotyczy ograniczenia ruchomości gałki ocznej spowodowanego zaburzeniami funkcjonowania mięśnia skośnego górnego, a konkretniej – jego ścięgna. W tym zespole problem leży w mechanicznym ograniczeniu ruchu oka w dół, ale nie wynika z niedorozwoju czy uszkodzenia jąder nerwów czaszkowych. Podobnie, zespół Marcusa-Gunna to zupełnie inna historia – to zjawisko „żucia powieki”, czyli synkineza żucia i powiek, w której przy ruchach żuchwy pojawia się mimowolny ruch powieki. Wprawdzie jest to też wada rozwojowa, ale związana z nieprawidłowym unerwieniem mięśni powieki i żwaczy, a nie z niedorozwojem jąder nerwów czaszkowych VI i VII. Natomiast zespół Stillinga-Türka-Duane’a, znany raczej jako zespół Duane’a, objawia się ograniczeniem odwodzenia oka i czasem retrakcją gałki ocznej podczas ruchu przywodzenia, jednak to także nie jest efekt niedorozwoju jąder, tylko anomalii unerwienia mięśni okoruchowych. Często wynikiem błędnego rozumowania jest utożsamianie wszystkich zaburzeń ruchomości gałki ocznej z uszkodzeniem jąder nerwów czaszkowych, podczas gdy przyczyny bywają bardzo różne: od mechanicznych po anatomiczne wariacje unerwienia. Warto, moim zdaniem, rozróżniać czy mamy do czynienia z problemem mięśniowym, mechanicznym, czy rzeczywiście z niedorozwojem struktur ośrodkowego układu nerwowego. Tylko wtedy diagnostyka i późniejsze działania terapeutyczne będą miały sens i będą zgodne ze standardami neurologicznymi.