Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Analizując wszystkie dostępne opcje, trzeba zauważyć, że każda z błędnych odpowiedzi opiera się na nie do końca zrozumianym mechanizmie reedukacji widzenia obuocznego. Propozycja zmiany mocy szkieł na słabsze kompletnie nie wpisuje się w ten etap terapii ortoptycznej – zmiana korekcji okularowej może być potrzebna, jeśli mamy do czynienia z nieprawidłową refrakcją lub niedostateczną ostrością wzroku, natomiast jeśli efekty ćwiczeń już przynoszą jednoczesną percepcję na obrazkach makularnych, to nie siła szkieł jest głównym ograniczeniem. Wzmacnianie zakresu fuzji pionowej również nie jest kluczowe w tym momencie, bo skoro pacjent już osiągnął jednoczesną percepcję, to najczęściej problem leży w dalszym usprawnianiu percepcji centralnej, a nie w fuzji pionowej – ta bywa ważna, gdy problemem są zez pionowy lub niestabilność osi, tutaj jednak nie o to chodzi. Wprowadzenie ćwiczeń pleoptycznych jest natomiast typowym błędem – pleoptyka jest stosowana przy leczeniu niedowidzenia, czyli wtedy, gdy mamy problem z jakością widzenia w jednym oku, a tutaj ewidentnie proces poprawy widzenia obuocznego już postępuje w ramach ortoptyki. W praktyce często myli się te pojęcia, zakładając, że każda stagnacja w ćwiczeniach wymaga zmiany metody, ale w większości przypadków konsekwencja i utrzymanie obranej techniki przynosi najlepsze efekty. Każde pochopne przerywanie dobrze dobranej terapii ortoptycznej może prowadzić do regresu lub utrwalenia niepełnych funkcji. Takie nieporozumienia pojawiają się zwłaszcza, gdy ktoś nie rozróżnia etapów reedukacji widzenia obuocznego od leczenia niedowidzenia czy korekcji refrakcji. W skrócie: nie każda stagnacja oznacza potrzebę zmiany metody – czasem po prostu trzeba cierpliwie kontynuować dobrze prowadzony proces.