Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wskazanie niedowidzenia, hipoakomodacji lub anomalnej fiksacji jako stanów, przy których nie występują trudności z odczytywaniem gęsto ułożonych liter, to częsty błąd myślowy wynikający z niepełnego zrozumienia mechanizmów zaburzeń widzenia. Ambliopia, czyli niedowidzenie, to stan, gdzie pomimo braku zmian organicznych w oku, pacjent nie uzyskuje pełnej ostrości wzroku – bardzo często właśnie wtedy pojawia się problem z rozróżnianiem liter ustawionych blisko siebie. Z mojego doświadczenia wynika, że pacjenci z ambliopią opisują litery jako zlane, rozmazane, a czytanie staje się dla nich dużym wysiłkiem, szczególnie przy drobnym druku. Hipoakomodacja, czyli osłabiona zdolność akomodacji (dostosowania ostrości widzenia na różne odległości), również skutkuje problemami z czytaniem małych, gęsto ustawionych znaków – oko nie jest w stanie precyzyjnie ustawić ostrości, przez co litery tracą wyrazistość, zwłaszcza przy pracy z bliska. Anomalna fiksacja natomiast oznacza zaburzenia w precyzyjnym zatrzymaniu spojrzenia na jednym punkcie, co przekłada się bezpośrednio na trudność w lokalizacji i rozpoznaniu poszczególnych liter, szczególnie gdy są blisko siebie. Praktyka pokazuje, że wszelkie zaburzenia w kontroli fiksacji czy akomodacji mają odzwierciedlenie w testach ostrości wzroku i czytaniu optotypów. Typowym błędem jest też mylenie przyczyn funkcjonalnych (np. związanych z widzeniem) z przyczynami ruchowymi, takimi jak hiperkineza. Hiperkineza nie zaburza percepcji liter, tylko powoduje nadmierną ruchliwość kończyn czy całego ciała, a nie gałek ocznych w sposób prowadzący do zaburzeń czytania optotypów. W praktyce diagnostycznej, zawsze należy oddzielać objawy neurologiczne od typowo okulistycznych – to podstawa dobrej praktyki zawodowej.