Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W praktyce okulistycznej ocena ostrości wzroku u dzieci, zwłaszcza tych przed szkolnym wiekiem lub niewspółpracujących, wymaga doboru odpowiednich narzędzi diagnostycznych. Testy takie jak Lea, figury Allena czy optotypy Snellena są często stosowane, ale mają swoje ograniczenia. Test Lea opiera się na rozpoznawaniu prostych symboli – kółko, kwadrat, domek, jabłko – i wymaga jednak pewnej współpracy dziecka oraz umiejętności werbalizowania odpowiedzi. Moim zdaniem, sporo dzieci nie jest jeszcze gotowych na takie testowanie, szczególnie w wieku do 3. roku życia, a wtedy wynik jest po prostu niemiarodajny. Podobnie figury Allena – ich przewaga polega na przyjaznej formie obrazkowej, ale dziecko nadal musi wskazać lub nazwać prezentowany symbol. To sprawia, że czasami wynik testu bardziej zależy od rozwoju mowy niż faktycznej ostrości wzroku. Z kolei optotypy Snellena, choć są złotym standardem u dorosłych i dzieci starszych, zupełnie nie sprawdzają się w ocenie niemowląt i maluchów, bo wymagają umiejętności rozpoznawania i nazywania liter lub przynajmniej współpracy polegającej na wskazywaniu odpowiedniego kierunku. Typowym błędem jest myślenie, że każda kolorowa czy obrazkowa tablica nadaje się dla najmłodszych – niestety tak nie jest. To właśnie karty Tellera, oparte na analizie preferencji spojrzenia i reakcji wzrokowych na kontrastowe prążki, pozwalają najobiektywniej ocenić próg ostrości wzroku bez konieczności współpracy słownej. Takie podejście minimalizuje ryzyko błędnej oceny i daje wiarygodny punkt wyjścia do terapii niedowidzenia metodą Campbella. Warto więc pamiętać, żeby zawsze dobierać metodę testowania do wieku i możliwości pacjenta, bo od tego zależy skuteczność późniejszych ćwiczeń rehabilitacyjnych.