Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wśród odpowiedzi pojawiają się pewne nieścisłości, które są bardzo popularne wśród osób zaczynających naukę anatomii oka. Najczęstszy błąd polega na mechanistycznym przypisywaniu wszystkim prostym mięśniom tylko jednej funkcji – na przykład prosty górny zawsze „ciągnie w górę”, a prosty dolny – w dół. To zbyt duże uproszczenie. W rzeczywistości ruch gałki ocznej wynika nie tylko z kierunku działania mięśnia, ale też z jego położenia względem osi oka i osi anatomicznych czaszki. Część osób myli funkcje mięśni prostych z mięśniami skośnymi, które rzeczywiście obracają gałkę w przeciwnym kierunku skrętu. Dlatego odpowiedzi sugerujące, że skurcz mięśnia prostego górnego powoduje obniżenie gałki lub skręt ku skroni są nieprawidłowe – te efekty pojawiają się przy mięśniu prostym dolnym albo skośnym dolnym. Skręcenie ku skroni (czyli egzocyklorotacja) to typowa domena mięśnia prostego dolnego i skośnego górnego, a nie prostego górnego. W mojej opinii, ten błąd wynika z braku wyobrażenia przestrzennego rozkładu sił i przyczepów mięśni. Dodatkowo, przywodzenie jest związane z mięśniami prostymi przyśrodkowymi, ale prosty górny również powoduje nieznaczne przywodzenie ze względu na swój skośny przebieg. W praktyce, lekarze często spotykają się z błędnymi interpretacjami przy badaniach ruchomości oka – dlatego tak ważne jest, aby nie powielać tych schematów. Moim zdaniem warto sięgnąć do modeli anatomicznych lub aplikacji 3D, gdzie widać dokładnie, jak biegną włókna mięśni i jakie ruchy wywołują. Dobra znajomość tych mechanizmów przekłada się później na skuteczność diagnostyki i leczenia chorób okulistycznych oraz neurologicznych.