Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Patrząc na funkcje mięśni zewnętrznych oka, łatwo się pomylić, bo ich nazwy mogą sugerować prostą zależność typu „prosty dolny – patrzy w dół”, „przyśrodkowy – do nosa” itd. Ale rzeczywistość anatomiczna jest dużo bardziej skomplikowana. Na przykład mięsień prosty przyśrodkowy odpowiada głównie za przywodzenie oka, czyli kierowanie spojrzenia w stronę nosa, a nie za obniżanie gałki ocznej. Podobnie mięsień prosty boczny umożliwia odwodzenie – przesuwa oko na zewnątrz, w stronę skroni. Mięsień skośny dolny większość osób utożsamia z ruchem w dół przez samą nazwę, ale w praktyce jego głównym zadaniem jest unoszenie gałki ocznej, szczególnie podczas spojrzenia przyśrodkowego, a także rotacja zewnętrzna (eksorsja). To dość częsty błąd – sugerowanie się tylko nazwą mięśnia i pomijanie jego rzeczywistego przebiegu oraz osi działania. W branży medycznej przyjmuje się, że analiza funkcji mięśni gałkoruchowych wymaga odwołania się do ich anatomicznych przyczepów i osi ruchu, co jest podstawą podczas badania neurologicznego czy ortoptycznego. Moim zdaniem najlepiej utrwalać tę wiedzę na praktycznych przykładach: np. podczas badania ruchomości oka, gdy prosimy pacjenta o spojrzenie w dół i do wewnątrz, aktywują się właśnie mięsień prosty dolny i skośny górny – działają wtedy razem, jako synergici. Widać więc, że tylko znajomość konkretnego działania każdego z mięśni pozwala uniknąć typowego błędu myślowego polegającego na utożsamianiu kierunku działania z nazwą. W codziennej praktyce takie szczegóły decydują o trafnej diagnozie i skutecznej terapii.