Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Przy okazji tego pytania łatwo się pomylić, bo różne schorzenia wzroku brzmią podobnie i nieco się zazębiają, jeśli chodzi o diagnostykę, ale test polaryzacyjny hakowy ma dość wąskie, precyzyjne zastosowanie. W przypadku diplopii, czyli podwójnego widzenia, kluczowe jest określenie przyczyny – często bada się motorykę gałek ocznych, stosuje testy Maddoxa, pryzmaty czy tablice Worth’a. Test hakowy z polaryzacją nie jest tutaj złotym standardem, bo nie pozwala na ocenę przyczyn i rodzaju podwójnego widzenia czy stopnia rozszczepienia obrazu. W kontekście ambliopii, czyli tzw. leniwego oka, diagnostyka skupia się na ocenie ostrości widzenia, widzenia obuocznego, czasem testach zasłaniania – polaryzacyjny hakowy raczej nie wnosi nowych danych, bo problem tkwi w tłumieniu obrazu przez jedno oko, a nie w różnicy wielkości obrazów. Jeśli chodzi o anizometropię, czyli dużą różnicę w wadzie refrakcji między oczami, rzeczywiście anizeikonia może być jej skutkiem, ale sama anizometropia nie jest wskazaniem do zastosowania testu hakowego, dopóki nie zaobserwujemy symptomów typowych dla anizeikonii. To często powtarzany błąd – utożsamianie różnic refrakcyjnych z różnicami w obrazach siatkówkowych. Test hakowy nie daje informacji o korekcji samej wady refrakcji, tylko właśnie o proporcji obrazów. Z mojego doświadczenia największy problem sprawia rozróżnienie, kiedy mówimy o efekcie anizometropii, a kiedy przechodzimy już do zmian w percepcji wielkości – i tu test polaryzacyjny hakowy jest niezastąpiony. Tak czy inaczej, kluczem do poprawnej diagnostyki jest wybranie odpowiedniego narzędzia do odpowiedniego problemu, zamiast uniwersalnego stosowania tego samego testu do każdego schorzenia.