Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wiele osób myli terminy dysgrafia, dysleksja i dysortografia, traktując je zamiennie lub wrzucając do jednego worka wszystkich uczniów z trudnościami w czytaniu i pisaniu. Tymczasem każda z tych nazw obejmuje zupełnie inne mechanizmy i źródła problemów. Dysgrafia to zaburzenie związane głównie z samym procesem pisania – tutaj problem dotyczy głównie motoryki małej, koordynacji ręka-oko, a także planowania ruchów podczas pisania. Osoby z dysgrafią zazwyczaj nie mają trudności z rozumieniem tekstu czy czytaniem, a raczej z nieczytelnością pisma i wolnym tempem. Dysleksja natomiast to specyficzne trudności w nauce czytania i pisania, które wynikają z deficytów w zakresie percepcji i przetwarzania dźwięków mowy (fonologii), rozpoznawania liter i przekształcania znaków graficznych na dźwięki. Nie wynika to z problemów wzrokowych, tylko z zaburzeń funkcji językowych i procesów poznawczych. Dysortografia to z kolei trudności w poprawnym zapisie, szczególnie w zakresie zasad ortografii, najczęściej współwystępujące z dysleksją, ale nie mające związku z funkcjonowaniem narządu wzroku. Typowym błędem jest założenie, że każde trudności w czytaniu i pisaniu to od razu dysleksja – tymczasem jeśli źródłem są zaburzenia widzenia obuocznego, akomodacji czy konwergencji, mówimy o optodysleksji. W praktyce te dzieci wymagają nie tyle terapii pedagogicznej, co profesjonalnej diagnostyki i wsparcia ze strony optometrysty lub ortoptysty. To ważne, bo długotrwałe ignorowanie problemów wzrokowych prowadzi do narastania trudności i frustracji ucznia, mimo że jego potencjał intelektualny jest często zupełnie prawidłowy. Warto więc zawsze szukać przyczyn problemów w różnych obszarach, nie ograniczając się tylko do diagnozy pedagogicznej czy psychologicznej.